رباعیات قدسی مشهدی

1 جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است جز شرع نبی رهی که پویی هیچ است

2 تا یک دو سه روز اختیاری داری نیکویی کن که جز نکویی هیچ است

1 خورشید به تابش ضیایی گروست بیمار به تدبیر دوایی گروست

2 زاهد به شمار سبحه‌ای در بند است عاشق به نگاه آشنایی گروست

1 افسرده مکن چو تیره‌روزان خود را از آتش عشق، برفروزان خود را

2 جمعند موافقان و صحبت گرم است ای شمع چه مرده‌ای، بسوزان خود را

1 نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است بی ملک و درم، شه چو گدا بی‌برگ است

2 گر سیم نباشد چه دهند اهل کرم؟ کم‌سایه بود درخت تا بی‌برگ است

1 با آن که ز بیداد تو بایست گریست درویش نزد آه که این ظلم ز چیست

2 هرچند که تیغ برنمی‌آرد مرد چون سینه زنی به تیغ، تقصیر ز کیست؟

1 مغزم ختن از نسیم پیراهن توست چشمم روشن به عارض روشن توست

2 از عارضه نیست دیده را گر بستم آزار به دیده‌ام ز نادیدن توست

1 در عشق، کسی که نو گرفتار بود باید به جگرسوخته‌ای یار بود

2 گردید چو طفل، گرم آتش‌بازی باید دگری ازو خبردار بود

1 آنها که دم از گلشن اسرار زدند این نغمه به گوش هر گرفتار زدند:

2 از قید منالید، که در گلشن دهر آزادی را ز سرو، بر دار زدند

1 آن را که خدا به بندگی یاد کند آزادگی‌اش چگونه دلشاد کند؟

2 دانی به جهان که دارد آزادی را؟ آن بنده که خواجه‌اش خود آزاد کند

1 در گوشه مسکنت من زار حقیر در سلسله افتاده‌ام از نقش حصیر

2 رگ در بدنم بس که شد آرام پذیر پیداست ز روی پوست چون موج حریر