آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست از قدسی مشهدی رباعی 157
1. آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست
در پرسش ما قرین فارغ‌بالی‌ست
در ساغر من مِی طلبی را جا نیست از قدسی مشهدی رباعی 158
1. در ساغر من مِی طلبی را جا نیست
می‌گویم و از هیچ کسم پروا نیست
در عشق مگو که همنفس پیدا نیست از قدسی مشهدی رباعی 159
1. در عشق مگو که همنفس پیدا نیست
کس بسیارست، جای کس پیدا نیست
با هر نفسی، فیض دم یاران نیست از قدسی مشهدی رباعی 160
1. با هر نفسی، فیض دم یاران نیست
هر دود که خیزد از هواداران نیست
با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست از قدسی مشهدی رباعی 161
1. با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست
گویی که جز آرام، مرا آیین نیست
در خلوت عرفات تو کس را ره نیست از قدسی مشهدی رباعی 162
1. در خلوت عرفات تو کس را ره نیست
کی در تو رسد، گرچه نظر کوته نیست
چون قافله از وادی مجنون بگذشت از قدسی مشهدی رباعی 163
1. چون قافله از وادی مجنون بگذشت
محمل سوی بیستون کشیدیم ز دشت
دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت از قدسی مشهدی رباعی 164
1. دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت
سرو چمنت را به بلندی نفراشت؟
گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت از قدسی مشهدی رباعی 165
1. گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت
ور شعله گزیده‌ای، شرر خواهی داشت
تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت از قدسی مشهدی رباعی 166
1. تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت
وز شغل طلب، به هیچ کارم نگذاشت
شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت از قدسی مشهدی رباعی 167
1. شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت
روزم چو شب ای شمع شب‌افروز گذشت
بس مرد که از تندی خود رسوا گشت از قدسی مشهدی رباعی 168
1. بس مرد که از تندی خود رسوا گشت
در علم اگرچه بوعلی سینا گشت