رباعیات قدسی مشهدی

1 باید به مدارا طلبید آن مه را سرعت نبود هنر دل آگه را

2 زنهار چو انگشت به هنگام شمار افتان خیزان به سر رسان این ره را

1 عالِم که به جاهلش سوال است و جواب پیوسته به جهل یابد از خلق، خطاب

2 هرچند، کس آرمیده باشد، عکسش آید به نظر مضطرب از جنبش آب

1 تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند چون لاله به خون دو چشمم آمیخته‌اند

2 نی نی که به نظاره تو مردم چشم از غایت رشک خون هم ریخته‌اند

1 عاقل ز سراب، در گمان دریا عاشق نشنیده‌ست کران دریا

2 با عشق ز عقل حرف تنزیه زدن کُر ساختن است در میان دریا

1 ای کرده هوای معصیت پامالت روزی که دود مرگ به استقبالت

2 چون دفتر اعمال تو را پیش آرند آن روز ببین چگونه باشد حالت

1 آن را که به مقصود رهی در پیش است خرسند به مقصود رسان از خویش است

2 چون راهروی ز کاروان دور افتاد مشتاق به کاروان ز منزل بیش است

1 ای آن که ز پندار دلت بیزارست هرچند دوای این مرض بسیارست

2 رو دل ز هوای نفس پرداز نخست پرهیز، علاج اول بیمار است

1 کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد صد حیف که در جای بدی شد بنیاد

2 کشمیر درین زمین نمی‌کرد وطن تا این ره بد که پیش کشمیر نهاد؟

1 از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است اما گهر شناخت، خاص‌الخاص است

2 عارف دارد گوهر عرفان تو را غارت‌گر خانه صدف غواص است

1 خواهی که کنی قبله سر کویت را از خواهش کس، ترش مکن رویت را

2 با خلق، گشاده‌روی شو چون محراب تا سجده برند طاق ابرویت را