رباعیات قدسی مشهدی

1 هرکس دل خود وقف محبت سازد رخت هوس از خانه برون اندازد

2 دهقان که نهال گل نشاند در باغ پیرامنش از گیاه می‌پردازد

1 در حضرت دوست انس جان را چه بقا باقی همه اوست، این و آن را چه بقا

2 خرسند به جانی و تسلی به جهان جان را چه ثبات است و جهان را چه بقا

1 تنها نه دلم به دیده تر نازد هر عضو ز من به عضو دیگر نازد

2 دل روی به دیده دارد و دیده به اشک دریا به صدف، صدف به گوهر نازد

1 افتاده عشق، کی ز جا برخیزد نقشش مگر از باد فنا برخیزد

2 بر خاک، همان ز خاک افتاده‌ترست هرچند ز خاک، نقش پا برخیزد

1 از همسفران عشق، چون اهل هوس افغان که درین بادیه بس ماندم پس

2 مشتاق به ذکر سبقت‌اندیشانم چون مانده ز کاروان، به آواز جرس

1 دانم ندهد به گفتگو وصلش دست این غصه، لبم را ز سخن‌گفتن بست

2 تا حسن طلب بسته لبم را قدسی چون نقطه نمی‌توان به حرفم پیوست

1 گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود کی جاهل را ملال مفهوم شود

2 آشفتگی طبع چه داند جاهل شب، تیرگی آب چه معلوم شود

1 ای بوده در آنچه بوده و هست و بوَد معبود بر آن چه بوده و هست و بود

2 هر موجودی که هست فانی گردد هستی تو هر آن چه بوده و هست و بود

1 وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست آن گوشه‌نشینی تو از لنگی توست

2 عارف که زد از شناخت ای صوفی، دم رنگین‌تر از آن دعوی بی‌رنگی توست

1 هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود آیینه به خورشید برابر نشود

2 آن کس که به قدر حال، هوشی دارد داند که گوهرشناس، گوهر نشود