رباعیات قدسی مشهدی

1 آن گل که ز نکهتش بشد هوش مرا چون خواند به باغ وصل خود دوش مرا

2 از بس که به خدمت ایستادم پیشش رفتار چو سرو شد فراموش مرا

1 طبعی که بود حریص مر عصیان را مایل باشد فزونی نقصان را

2 صاحب کالا قیمتش افزون گوید هرچیز که دزد برده باشد آن را

1 هرچند خرد جلوه دهد سامان را از جهل نجات کی دهد نادان را؟

2 نتوان به نعیم خلد باز آوردن از رغبتِ جو، طبیعت حیوان را

1 عالم که اله آفریده‌ست آن را بد گفتن آن، رخنه کند ایمان را

2 نشناختگان نیک نمی‌بینندش بد ممکن نیست دیده عرفان را

1 از بدنامی چه باک بدنامان را؟ کس چون شکند شکسته‌اندامان را؟

2 از شعله قهر، عاشقان را چه غم است اندیشه ز سوختن بود خامان را

1 باید به مدارا طلبید آن مه را سرعت نبود هنر دل آگه را

2 زنهار چو انگشت به هنگام شمار افتان خیزان به سر رسان این ره را

1 کی قدر شود بلند هر کوته را؟ در خور نبود شهی، گدای شه را

2 خورشیدی عشق گو مجو ماه دگر آخر نه بس است ماه‌بودن مه را؟

1 با فقر چه قدر، دنیی و عقبی را؟ دارد همه کس مسلم این دعوی را

2 غالب‌گشتن بر دو جهان از فقر است اقبال بلند باید این معنی را

1 بردیم به چرخ آه شررناکی را بستیم به پای شعله خاشاکی را

2 با دیده تر، نقش زمین را شستیم دادیم به سیلاب، کف خاکی را

1 بگذار چو آه، آسمان‌پویی را چون اشک مکن پیشه زمین‌شویی را

2 بیرون مرو از طریق مردان خدا آموز ز حق‌یافته، دلجویی را