مقطعات در دیوان اشعار قطران تبریزی

1 دل مسکین مرا کژدم دوری بگزید تا برفت آن صنم دلبر و دوری بگزید

2 طرب از من بگریزاند و خود از من بگریخت طرب از من برمایند و خود از من برمید

3 گر نیابمش بسا درد که من خواهم یافت ور نه بینمش بسا درد که من خواهم دید

1 بتی بروی چو لاله شکفته بر دیبا تنم اسیر بلا کرد و دل اسیر هوا

2 دلم بصحبت او همچو پشت او شده راست تنم ز فرقت او همچو زلف اوست دو تا

3 بدست دارد تیر و بغمزه دارد تیر ز دست کرده رها و ز غمره کرده رها

4 ز غمزه زد بنشانه ز دست زد بدلم نه آن ز دست خطا شد نه این ز غمزه خطا

1 ایا شده ز تو مدحت گران و زر ارزان هنر نمائی و سرمایه هنرورزان

2 دل موافق میر از لقای تو خرم تن مخالف شاه از نهیب تو لرزان

3 معادیان تو بی فره اند و بی فرهنگ موافقان تو با فره اندر با فرزان

4 بفضل خویش مرا پار رسمکی دادی کنون بباید دادن بسی فزون تر ازان

1 آن کس که بیک چشم زدن برد دل من زد آتش افروخته در آب و گل من

2 هرگز نکند سوی من خسته نگاهی از آنکه نخواهد که شود شاد دل من

1 به تبریز خانه برین بر زمین؟ بکردم بدینار و در ثمین

2 پر از بوستانش یمین و یسار پر از گلستانش یسار و یمین

3 ز بس بوی فرخار وارش هوا ز بس نقش کابل مثالش زمین

4 فراوان در او خورده میر اجل می سرخ بر نرگس و یاسمین

1 خدایگانا با تو زمانه ساخته باد دلت فروخته باد و تنت فراخته باد

2 هرانکسی که نخواهد فروخته دل تو روانش آخته با دو دلش گداخته باد

3 مخالفان ترا چرخ کرده باد نوان موافقان ترا مشتری نواخته باد

4 دل ولیت بسان چراغ روشن باد تن عدوت بسان کناغ تاخته باد

1 ای آنکه چون تو زیر فلک شهریار نیست آمد بهار خرم و کس شاد خوار نیست

2 اندر بهی شدنت بیابد بها بهار تا تو بهی نیابی کس را بهار نیست

3 تا تو بهار یافتی از درد خستگی اندر همه جهان تن کس بی نهار نیست

4 جاوید جانت را بتن اندر قرار باد کز تو بگیتی اندر کس را قرار نیست

1 سرنگون مانده است جانم زان دو زلف سرنگون لاله گون گشته است چشمم زان دو لعل لاله گون

2 تا بناگوشش ندیدم مه ندیدم بارور تا زنخدانش ندیدم چه ندیدم سرنگون

3 از دهانش خیره ماندم من که چون گوید سخن از میانش خیره ماندم من که چون ناید برون

4 روزگرا از چشم بد دارد نگه او را که هست گرد رخسارش بخط جادوئی عمد افسون

1 هرگه که من از طلعت تو دور بمانم چون ماه ز روی خور بی نور بمانم

2 سور همه گیتی بمی سوری باشد ترسم که من ای سید بی سور بمانم

1 آن را که همی جست و دلم بخت بمن داد اکنون بستاند دلم از ناز و طرب داد

2 از بخت بد آزادم و از یار بشادی شاد است بمن همچو من آن ماه پریزاد

3 گر شادم از آن یار وفادار عجب نیست گز یار وفادار همه خلق بود شاد

4 گر لاله و شمشاد نروید بجهان نیز بس باد مرا زلف و رخش لاله و شمشاد