قصاید در دیوان اشعار قطران تبریزی

1 نگار کرد رخ من بخون دیده نگار کنار کرد بیکبارگی مرا ز کنار

2 من از جدائی آن دلبر فریشته خوی ز خورد و خواب جدا مانده ام فریشته وار

3 ز بسکه هجر همی کاهدم چنان شده ام که مهر بر سر دیوار و کاه بر دیوار

4 بسان نار کفیده شده است دیده من وز او سرشگ رونده بسان دانه نار

1 نگه کن روی آن دلبر چو نقش لعبت بربر دو گلنارش ببین پر مار و دو مارش ببین پرپر

2 لبش ماننده مرجان برش ماننده مرمر رخش پیرایه کشمیر و قدش فتنه کشمر

3 لبانش برده رنگ از می رخانش برده نور از خور بشب بر دو رخش خور بین بروز از دو لبش میخور

4 بچین زلف چون سنبل بتاب جعد چون عنبر چو چوگان بسته در چوگان چو چنبر بسته در چنبر

1 هم مساعد یار دارم هم مساعد روزگار بخت با من سازگار و یار با من سازگار

2 لیکن از گفتار بدگویان من دور است دوست لیکن از کردار بدخواهان ز من فرداست یار

3 دردمندم روز و شب او نیز چون من دردمند بیقرارم سال و مه او نیز چون من بیقرار

4 دانه های نار دارد در میان ناردان نار دارد بر سمن گلنار دارد بر چنار

1 همیشه بد بود اندوه و درد فرقت یار بتر بوقت گل و صبح روزگار بهار

2 کنونکه باد بهاری کنار پر گل کرد تهی شده است مرا از گل و بنفشه کنار

3 بهار رویش بر من حصار کرد فراق کنون که لاله و گل سر برون کند ز حصار

4 ز درد فرقت آن چون چنار قامت دوست همی بنالم چون فاخته بشاخ چنار

1 یاقوت سرخ شد ز می از ابر در بار شاخ درخت دارد یاقوت و در بار

2 چون بربط نواخته و چنگ ساخته قمری و فاخته بخروشند بر چنار

3 گل بر زمین بخندد مانند روی دوست ابر از هوا بگرید چون چشم من بزار

4 گوئی مشاطه گشت بباغ اندرون صبا کز فعل او شدند درختان عروس وار

1 از غم هجر طراز همه خوبان طراز زرد و باریکم و لرزانم چون تار طراز

2 بامید خبر یار و به طمع نظرش بشبان سیه دیر و بروزان دراز

3 اگرم گوش بخارد نبرم دست بگوش اگرم خواب بگیرد نکنم دیده فراز

4 ای برزم اندر لشگر شکن و رزم افروز وی ببزم اندر شکر شکن و بزم طراز

1 بهشت وار شد از نوبهار گیتی باز در بهشت بر او کرد چرخ گوئی باز

2 درم درم شده روی زمین چو پشت پلنگ شکن شکن شده آب شمر چو سینه باز

3 سرشگ ابر کند هر فراز را چو نشیب نسیم باد کند هر نشیب را چو فراز

4 اگر نگشت هوا جای آهوان ختن وگر نگشت زمین جای بتگران طراز

1 خسروا بیم است کز گیتی برآید رستخیز تا تو برخیزی بشادی تندرست و شاد خیز

2 پا بنالیدی تو لختی دوستداران ترا دیده ها گشتست باران ریز و دلها ریز ریز

3 رنج و بیماری کشیدی هفته ای آن رفت و ماند با تو هم یار سلامت هم طرب تا رستخیز

4 جاودان در ملک و دولت زی که باشد بی تو ملک همچو تن بی جان و جان بی عقل و جامه بی فریز

1 ز چین زلف مه نیکوان چین و طراز همیشه سلسله ساز است با دو درع طراز

2 گهی ز میغ زند بر مه دو هفته رقم گهی ز مشگ کند بر گل شکفته طراز

3 ز زخم او همه را بیم و دست اوست سلیم که هست گاه زره پوش و گاه تیر انداز

4 نه کوته است درازی او ز جنبش باد گهیش کوته بینی بچهره گاه دراز

1 صبر من عشق آنزلف دراز کو گهی با گل بسیر است و گهی با مل براز

2 تا ندیدم زلف او کژدم ندیدم گل سپر تا ندیدم چشم او نرکس ندیدم مهره باز

3 آن همی آزار دم دل کش خریدارم بجان وین همی رنجاندم جان کش بپروردم بناز

4 او مرا شیرین چو جان است و گرامی چون جهان از جهان و جان ندارد کس ببازی دست باز