غزلیات در دیوان اشعار قاسم انوار

1 درد مرا نوبت درمان رسید کار من از عشق بسامان رسید

2 شکر خدا راست که از لطف او یوسف گم گشته بکنعان رسید

3 دیو از این عرصه کناری گرفت کوکبه فر سلیمان رسید

4 این دل من در طلبش راست رفت راست بسر چشمه حیوان رسید

1 غلطی نیست در حساب و شمار صد هزارست و صد هزار هزار

2 بر جنید این سخن چو تافت بگفت: «لیس ف جبتی سوی الجبار»

3 آن دگر چون بدید روشن، گفت: «لیس فی الدار غیرنا دیار»

4 لمعه عشق اگر شود ظاهر همه مؤمن شوند اهل تتار

1 مظهر ذات و صفت آدم و عالم باشد جام جم راکه شنیدی دل آدم باشد

2 در ره عشق فناباش و سلیم و تسلیم بعد ازین دعوی عشق از تو مسلم باشد

3 دل،که با عشق و محبت نبود محرومست دل نباشد، به یقین خانه ماتم باشد

4 عاشقی را که بود در صفت معشوقی جان او را ز خدا جام دمادم باشد

1 بر دلم بار غم عشق بغایت آمد آخر،ای جان جهان،وقت عنایت آمد

2 سخت آشفته و دلداده و حیران بودیم شکر کین قصه هجران بنهایت آمد

3 ای دل،از تلخی هجران بچه می اندیشی؟ شاد میباش،که از وصل حمایت آمد

4 هست امیدی که دگر بار بوصلش برسی چون دلت را مدد نور هدایت آمد

1 ساقی، بیار باده گل رنگ خوشگوار ماییم و جام باده و گلبانگ گیر و دار

2 هر کس که درد عشق تو با خویشتن نبرد در روز حشر وقت حسابست شرمسار

3 روی جهانیان بمفری و ملجائیست عاشق باختیار ز خود میکند فرار

4 طغیان حال ما همه با کفر میکشد عارف کسی بود که شریعت کند شعار

1 دل آینه صورت و معنیست عجب بود کان شاهدما روی درین آینه ننمود

2 نه نه، چو صفا نبود هرگز ننماید در آینه جان صفت شاهد و مشهود

3 در راه تو عشاق سر از پای ندانند ای دولت عشاق،زهی مقصد و مقصود

4 حاجی ز ره کعبه پشیمان شد و برگشت چون باده نپیمود ره بادیه پیمود

1 دلدار من از خانه ببازار برآمد ناگه بسر کوچه خمار برآمد

2 گلبانگ «تعالی » بشنیدند روانها صد نعره ز تسبیح و ز زنار برآمد

3 دعوی بچه تیره فرو رفت بخواری معنی ز ته که گل فخار برآمد

4 عالم همه روشن شد از آن نور بیکبار گفتند که: آن دلبر عیار برآمد

1 آن ماه دل افروز که رشک قمر آمد در پرده نهانست ولی پرده در آمد

2 گلهای بساتین همه نالند چو بلبل چون حسن تو در صحن چمن جلوه گر آمد

3 هرجا که تجلی رخت جلوه عیان کرد بالا شجری،دل حجری،لب شکر آمد

4 یک لمعه ز رخسار تو در ملک جهان تافت «صدق » ز دل خرقه و زنار بر آمد

1 تعینات جهان در میان بیم و امید ز آسمان بزمین وز ذره تا خورشید

2 همه بر غبت خود در جهان کون فساد کمال خود طلبد از خدای خود جاوید

3 کمال خاک نبات وکمال او حیوان کمال حیوان انسان،که اوست اصل نوید

4 کمال انسان باشد بلوغ حضرت حق که اوست اصل مرادات و مخلص امید

1 امروز بار دیگر آن ماه دلبر آمد شادیست جان و دل را کان شاه کشور آمد

2 باز آمد آن قیامت،آن فتنه و علامت چون ساقیان مهرو،با جام و ساغر آمد

3 دامی نهاد و دانه،آن دلبر یگانه آدم بصد بهانه،در دام دلبر آمد

4 عشق آتشیست سوزان، عقلست مست و حیران دل در میان هر دو محکوم مضطر آمد