غزلیات در دیوان اشعار قاسم انوار

1 دمید صبح سعادت،که یار باز آمد هزار شکر که آن غمگسار باز آمد

2 دلم،که برسر کوی تو راه یافت دمی باختیار شد و بخت یار باز آمد

3 خرد،ز جور و جفای تو،از سر کویت بخشم رفت ولی شرمسار باز آمد

4 روان ز بیم فراقت گریخت جانب وصل چو پشه بود و چو شیر شکار باز آمد

1 ازکف ساقی جان باده چو در جام آمد جان بیمار مرا وقت سر انجام آمد

2 روی بنمود و همه کفر جهان را بزدود شاد باشید که آن هادی اسلام آمد

3 واعظ ما هوس صحبت مستان دارد در ببندید که آن عام کالانعام آمد

4 آخر،ای دوست،نظر کن بدل خسته من مدت هجر شد و نوبت انعام آمد

1 آخر،ای شوخ جهان،عشوه گری با ما چند؟ ما بسودای تو مردیم، خدا را مپسند

2 در غمت خسته دلان غرقه خونند مدام نفسی برسرشان آ و ببین در چه دمند؟

3 آن دل از وسوسه هر دو جهان آزادست که بزنجیر سر زلف تو افتاده ببند

4 عار داریم ز شاهی بهوای تو،ببین که گدایان سر کوی تو چون محتشمند

1 در هوایت عاشقان مستمند روز و شب مدهوش و مست حیرتند

2 تا کجا خواهند رسیدن حال دل؟ هجر مشکل، یار ما مشکل پسند

3 یاد وصلش مس جان را کیمیا خاک پایش چشم جان را سودمند

4 هرکه رویت دید نیکو بخت شد وآنکه سودای تو دارد سربلند

1 چنانکه چشم تو در غمزه دلبری داند سواد زلف سیاهت ستمگری داند

2 ز لطف نرگس مستت نشان تواند داد دلی که سحر مبین در مبصری داند

3 بصد روان لبت،ای ماهروی،دشنامی کجا فرو شد؟ اگر حرص مشتری داند

4 فدای چشم توصد جان و دل،که در شوخی هزار شعبده از عین دلبری داند

1 مرا اگر تو ندانی حبیب می داند دوای درد دلم را طبیب میداند

2 صفیر ما نشناسی،که زاهد خشکی لسان فاخته کبک نجیب می داند

3 شراب عشق بر آشفتگان مجنون ریز بر غم خواجه،که خود را لبیب میداند

4 مگو ز بوی گل و یاسمین بپیش جعل که از لطافت گل عندلیب میداند

1 حالت جان مرا پیر مغان می‌داند آنکه پیوسته ز پیدا و نهان می‌داند

2 همت پیر مغان را چه توان گفت؟ که او قیمت راهبر و راهروان می‌داند

3 به همه حال اگر نیک و اگر بد باشم راز من از همه رو جان جهان می‌داند

4 گر چه خفتیم و نرفتیم طریقی برشاد یار ما قصه برخیز و بران می‌داند

1 در آن چمن که تو دیدی گلی ببار نماند خزان درآمد و سر سبزی بهار نماند

2 ز پای دار و سر تخت قصه کمتر گوی که این کرامت و آن غصه پایدار نماند

3 ز مستعار جهان مست عار بود حکیم ز مستعار چو بگذشت مست عار نماند

4 تو اختیار بجانان گذار و جان پرور که بخت یار شد آنرا که اختیار نماند

1 منگر بعاشقان،که ز صد یک نشان نماند معشوق را ببین که ز صد یک نشانه ماند

2 تا آتش هوای تو در دل زبانه زد مارا زبان همان شد و دیگر زبانه ماند

3 بر آستان دوست نماندند عاشقان عاشق کسی بود که برین آستانه ماند

4 عمری ز حسن یار سخن در میانه بود القصه عاقبت سخن اندر میانه ماند

1 در هیچ زمان غیر بدل راه ندادند قومی که مریدند و گروهی که مرادند

2 آنها که کمالات و جمالات تو دیدند بر خاک همه جبهه تسلیم نهادند

3 در صومعه و مسجد و می خانه رسیدیم قومی ز تو غمگین و گروهی ز تو شادند

4 قومیکه دل و دین بهوای تو بدادند آنها همه شادند، که از اهل رشادند