غزلیات در دیوان اشعار غالب دهلوی

1 ای خداوند خردمند و جهان داور دانا وی به نیروی خرد بر همه کردار توانا

2 ای به رفتار و به دیدار ز زیبائی و خوبی سرو نوخاسته آسا مه ناکاسته مانا

3 به ادا پایه فزایا به نظر عقده گشایا به کرم ابر عطایا به غضب برق سنانا

4 به نگه خسته نوازا به سخن بذله طرازا به قلم غالیه سایا به نفس عطرفشانا

1 تا به سویم نظر لطف «جمس تامسن » است سبزه ام گلبن و خارم گل و خاکم چمنست

2 ای که تا نام تو آرایش عنوان بخشید صفحه نامه به شادابی برگ سمنست

3 کلکم از تازگی مدح تو درباره خویش شارح «انبته الله نباتا حسن »ست

4 گهرافشانی مدح تو به جنبش آورد خامه ام را که کلید در گنج سخنست

1 از تست اگر ساخته، پرداخته ما کفری نبود مطلب بی ساخته ما

2 پرورده نازیم به رحمتکده عجز بر پای تو باشد سرافراخته ما

3 هم طرحی سودازدگان تو بلا شد کاشانه اغیار برانداخته ما

4 در عشق تو بر ماست دیت اهل نظر را ابروی تو تیغ به خیال آخته ما

1 به خود رسیدنش از ناز بس که دشوارست چو ما به دام تمنای خود گرفتارست

2 تمام زحمتم، از هستیم چه می پرسی؟ ز جسم لاغر خویشم به پیرهن خارست

3 صلای قتل ده و جانفشانی ما بین برای کشتن عشاق وعده بسیارست

4 ستم کش سر ناموس جوی خویشتنم که تا ز جیب برآمد به بند دستارست

1 خوشم که چرخ به کوی توام ز پا انداخت که هم ز من پی من خلد را بنا انداخت

2 چو نقش پا همه افتادگی ست هستی من ز آسمان گله نبود اگر مرا انداخت

3 سواد سایه همان صورت گلیم گرفت همای فرخ اگر سایه بر گدا انداخت

4 ز رزق خویش چه سان بر خورم که داس قضا ز کشت خوشه درود و در آسیا انداخت

1 چشمم از ابر اشکبارترست از عرق جبهه بهارترست

2 گریه کرد از فریب و زارم کشت نگه از تیغ آبدارترست

3 می برانگیزدش به کشتن من دشمن از دوست غمگسارترست

4 دی مگر مست بوده ای کامروز شکرم از شکوه ناگوارترست

1 چون عذار خویش دارد نامه اعمال ما ساده پرکار فراوان شرم اندک سال ما

2 میل ما سوی وی و میلش به سوی چون خودی ست آرد از خود رفتنش ناگه به استقبال ما

3 حال ما از غیر می پرسی و منت می بریم آگهی باری که آگه نیستی از حال ما؟

4 عیش و غم در دل نمی استد خوشا آزادگی باده و خونابه یکسانست در غربال ما

1 آن که بی پرده به صد داغ نمایانم سوخت دیده پوشید و گمان کرد که پنهانم سوخت

2 نه بدر جسته شرار و نه بجا مانده رماد سوختم لیک ندانم به چه عنوانم سوخت

3 سینه از اشک جدا، دیده جدا می سوزد این رگ ابر شرربار پریشانم سوخت

4 حاجت افتاد به روزم ز سیاهی به چراغ دل به بی رونقی مهر درخشانم سوخت

1 اندوده به داغی دو سه پر کاله فرو ریخت چون برگ شقایق جگر از ناله فرو ریخت

2 آتشکده خوی تو نازم که ز طرفش رفتم شرر و داغ گل و لاله فرو ریخت

3 بر ساده دلانت به وفا جلوه همی داد بیداد تو آب از رخ دلاله فرو ریخت

4 گفتم ز که پرسم خبر عمر گذشته؟ ساقی به قدح باده ده ساله فرو ریخت

1 گر بیایی مست ناگاه از در گلزار ما گل ز بالیدن رسد تا گوشه دستار ما

2 وحشتی در طالع کاشانه ما دیده است می پرد چون رنگ از رخ، سایه از دیوار ما

3 گوشه گیرانیم و محو پاس ناموس خودیم آبروی ما گداز جوهر رفتار ما

4 خسته عجزیم و از ما جز گنه مقبول نیست تکیه دارد بر شکست توبه استغفار ما