غزلیات قاآنی

1 هر جا حکایت از صنمی دلربا رود از هر زبان بر او همه مدح و ثنا رود

2 در مسجدی که ساده‌رخی می‌کند نماز صد دست بر فلک ز برای دعا رود

3 سر پیش‌ چشم من به حقیقت عزیز نیست الا دمی که در سر مهر و وفا رود

4 این پنج روز عمر گرامی عزیز دار با دوستان بهل که به صدق‌ و صفا رود

1 خلق را قصهٔ حسن پری از یاد رود هرکجا ذکری از آن شوخ پریزاد رود

2 هر شکایت که مرا از تو بود در دل تنگ چون کنم یاد وصالت همه از یاد رود

3 هرکجا کز رخ و بالای تو گویند سخن ظلم باشدکه حدیث ازگل و شمشاد رود

4 وقت آنست که تا سنبلهٔ چرخ مرا از غم سنبل گیسوی تو فریاد رود

1 مست‌ و بیخود سروناز من به‌ صحرا می‌رود با چنین مستی نگه کن تا چه زیبا می‌رود

2 گاه می‌افتد ز مستی گاه می‌خیزد ز جا تا دگر زین رفتنش یارب چه بر ما می‌رود

3 گه تکبر می‌فروشدگه تواضع می کند گاه شرم‌آلوده گاهی بی‌محابا‌ می‌رود

4 او به‌ صحرا می‌رود وز رشک خاک راه او در دو چشم ما ز اشک شور دریا می‌رود

1 دولت آنست که از در صنمی تازه درآید در بر اغیار به بندد سر مینا بگشاید

2 هر شبی نالهٔ من خواب جهانی برباید تاکه در خواب نگارم به کسی رخ ننماید

3 من خود این تجربه‌ کردم که می از دست جوانان ضعف پیری ببرد زور جوانی بفزاید

4 باده در شیشه همان به که پری وار بماند ورنه عقلم کند از ریشه گر از شیشه درآید

1 ماه من از زلف چون گره بگشاید بر دل پرعقده عقدها بفزاید

2 فکر دگر کن دلا که طرهٔ محمود با همه بندد گره گره نگشابد

3 لعل شکربار او شبی که ببوسم از دهنم صبح طعم نیشکر آید

4 دل به چه خو گیرد ار غمش نستاند جان به چه کار آید ار لبش نرباید

1 چونست که اسماعیل هرگه به خروش آید هشیار رود از هوش بی هوش به هوش آید

2 سر تا به قدم مردم از وجد به رقص آیند آواز دلاویزش هرگه که به گوش آید

3 از نغمه لب نوشش‌ صد نیش زند بر دل من بندهٔ این نیشم کز آن لب نوش آید

4 از پای نشیند غم چون او به طرب خیزد خاموش شود بلبل چون او به خروش آید

1 ای شیخ چه دل نهی به دستار گر مرد دلی دلی به دست آر

2 بالای بتان بلای جانست یارب دلم از بلا نگهدار

3 تن لاغر و بار عشق فربه صبر اندک و جود دوست بسیار

4 ای دوست به عمر رفته مانی ترسم که نبینمت دگر بار

1 دلدار بود دین و دل و طاقت و قرار چون او برفت رفت به یکبار هر چهار

2 گویند صبرکن که بیاید نگار تو آن روز صبر رفت که رفت از برم نگار

3 جایی که یار نیست دلم را قرار نیست من آزموده‌ام دل خود را هزار بار

4 عاقل به اختیار نخواهد هلاک خویش پیش از هلاک من زکفم رفت اختیار

1 واقفی ای پیک چون ز حال دل زار حال دل زار گو بیار دل آزار

2 یار دل آزار من وفا نشناسد وه که عجب نعمتیست یار وفادار

3 یار وفادار ار به چنگ من افتد باک ندارم ز دور چرخ جفاکار

4 چرخ جفاکار پای‌بند غمم کرد کیست که رحمت کند به حال گرفتار

1 هرکس به هوای جان گرفتار ما بی تو ز جان خویش بیزار

2 جا بی‌ تو کنم به خلد هیهات دل بی‌تو نهم به عیش زنهار

3 جان بی‌تو به پیکرم بود تنگ سر بی‌تو به گردنم بود بار

4 دلهای گشاده از غمت تنگ جان‌های عزیز در رهت خوار