چه غم ز بی‌کلهی کآ‌سمان کلاه منست از قاآنی غزل 13
1. چه غم ز بی‌کلهی کآ‌سمان کلاه منست
زمین بساط و در و دشت بارگاه منست
اگر از خوردن می لعل لبت رنگینست از قاآنی غزل 14
1. اگر از خوردن می لعل لبت رنگینست
بی‌سبب چیست که می تلخ و لبت شیرینست
آن نه رویست که یک باغ گل و نسرینست از قاآنی غزل 15
1. آن نه رویست که یک باغ گل و نسرینست
وان نه خالست که یک چرخ مه و پروینست
زندهٔ جاوید کیست کشتهٔ شمشیر دوست از قاآنی غزل 16
1. زندهٔ جاوید کیست کشتهٔ شمشیر دوست
دل که مرا در برست به که به زنجیر دوست
به چشم من همه آفاق پر کاهی نیست از قاآنی غزل 17
1. به چشم من همه آفاق پر کاهی نیست
سرم خوشست بحمدالله ار کلاهی نیست
یارکی مراست رند و بذله گو از قاآنی غزل 18
1. یارکی مراست رند و بذله گو
شوخ و دلربا خوب و خوش سرشت
دوش رندی خلوتی خوش خالی از اغیار از قاآنی غزل 19
1. دوش رندی خلوتی خوش خالی از اغیار داشت
حورش از فردوس و غلمانش ز جنت عار داشت
سخن از بوسهٔ آن لعل لب نوش افتاد از قاآنی غزل 20
1. سخن از بوسهٔ آن لعل لب نوش افتاد
به میان بار دگر خون سیاوش افتاد
دل شکسته من آهش ار اثر دارد از قاآنی غزل 21
1. دل شکسته من آهش ار اثر دارد
دعاکنم که خدایش شکسته‌تر دارد
مرا شوخیست شیرین‌لب که رنگ نیشکر از قاآنی غزل 22
1. مرا شوخیست شیرین‌لب که رنگ نیشکر دارد
جمال مهر و حس حور و خوبی قمر دارد
غم عشق تو آ‌زادم ز غم‌های جهان دارد از قاآنی غزل 23
1. غم عشق تو آ‌زادم ز غم‌های جهان دارد
بدان غم کرده‌ای شادم خدایت شادمان دارد
دل تو خاره و جسمت حریر را ماند از قاآنی غزل 24
1. دل تو خاره و جسمت حریر را ماند
رخت ستاره و زلفت عبیر را ماند