غزلیات قاآنی

1 دل شکسته من آهش ار اثر دارد دعاکنم که خدایش شکسته‌تر دارد

2 ز سیم اشک و زر چهره‌ام توان دانست که شهر عشق گدایان معتبر دارد

3 مراست خانه بیابان و دل ز خون دریا تو عشق بین که مرا میر بحر و بر دارد

4 دلم به زلف تو آهی کشید و جانم سوخت درست شدکه به شب آه دل اثر دارد

1 مرا شوخیست شیرین‌لب که ‌رنگ نیشکر دارد جمال مهر و حس حور و خوبی قمر دارد

2 مُحلّق مشک تبّت را به برگ یاسمن سازد معلق ماه نخشب را به سرو کاشمر دارد

3 به ‌رنگ نیشکر ماند رخش‌ لیکن عجب دارم که لعل دلفریبش از چه طعم نیشکر دارد

4 مگمر اکسیر طنازیست حس عالم افمروزش که از تاثیر آن اکسیر رویش رنگ زر دارد

1 غم عشق تو آ‌زادم ز غم‌های جهان دارد بدان غم کرده‌ای شادم خدایت شادمان دارد

2 شبی گفتم ز شرینی دهانت طعم جان دارد بگفت ار بوسیش بینی حلاوت بیش از آن دارد

3 مرا دارد بلای عشقت از رنج جهان ایمن به فضل خویش ایزد آن بلا را در امان دارد

4 مرا کز عشق می‌سوزم ز دوزخ چند ترسانی کسی از مرگ می‌ترسد که در دل خوف جان دارد

1 دل تو خاره و جسمت حریر را ماند رخت ستاره و زلفت عبیر را ماند

2 رخم چو زلف تو پرچین شدست و شادم ازین که موی یار جوان روی پیر را ماند

3 چنین که روی تو در شام زلف جلوه کند مسلمست که ماه منیر را ماند

4 بدین صفت که سر افکنده زلف پیش رخت ستاده پیش توانگر فقیر را ماند

1 رفتند دوستان و کم از بیش و کم نماند روزم سیاه گشت و برم سایه هم نماند

2 چون صبح از آن سبب نفس سرد می کشم کان صبح چهره چون نفس صبحدم نماند

3 با من ستم نمی‌کند ار یار من رواست چندان ستم نمودکه دیگر ستم نماند

4 گویی دلت چرا نشد از هجر من غمین آن قدر تنگ شدکه درو جای غم نماند

1 نگار سرو قد من چو عزم باغ کند چو برگ لاله دل باغ پر ز داغ کند

2 به باغ می‌رود امروز نی غلط گفتم که هرکجا بخرامد ز چهره باغ کند

3 پر از بنفشه شود راغ از دو گیسویش اگر به فصل زمستان گذر به راغ کند

4 ز دلربایی چشمش شراب مست شود در آن زمان که می از شیشه در ایاغ کند

1 لحن اسماعیل آشوبی که در دستان کند کافرم چنگیز اگر با جیش ترکستان کند

2 ساز دستان چون نماید شور آوازش به بزم هوش هشیاران رباید تا چه با مستان کند

3 هم گل بویا بود هم بلبل گویا بود زان گهی دستان کند گه جلوه چون بستان کند

4 خود بود هشیار و چشمش مست می‌خواهد به مکر صید هشیاران و مستان هردو زین دستان کند

1 ای رفیقان امشب اسماعیل غوغا می‌کند چنگ را ز آواز شورانگیز رسوا می‌کند

2 آسمان امشب ز حیرانی سراپا گشته چشم صنع حق را در وجود او تماشا می‌کند

3 راه گوش عاشقان از لحن دلکش می‌زند صید چشم ناظران از روی زیبا می‌کند

4 نغمهٔ شیرین او گویی غذای روح ماست کز لطافت در دل و مغز و جگر جا می‌کند

1 طالع مسعود چیست طلعت محمود شکر که تنها مراست طالع مسعود

2 چند دهی زاهدا به خلد فریبم طلعت محمود به ز جنت موعود

3 ما به تو مستظهریم از همه عالم نزد تو مقبول به که از همه مردود

4 روی تو مسجود هست و زلف تو ساجد ای سر و جانم فدای ساجد و مسجود

1 شب دوشین‌ که مرا لب به لب نوشین بود شب که از عمر شمردیم شب دوشین بود

2 گاه لب بر لب جانانه و گه بر لب جام تا دم صبح مرا کار به شب دوش این بود

3 نوعروسیست جهیزش‌ همه شادی و نشاط دختر زر نتوان گفت گران کابین بود

4 شوق آن ماه روان از مژه‌ام پروین داشت کار چشمم همه شب با مه و با پروین بود