قصاید قاآنی

1 گاه ط‌رب و رو‌ز می و فصل بهارست جان خرم و دل فارغ و شاهد به‌کنارست

2 باد سحر از آتش گل مجمره سوزست خاک چمن از آب روان آینه‌دارست

3 تا می‌نگری کوکبه ی سوری و سرو است تا می‌شنوی زمزمهٔ صلصل و سارست

4 سورث به چه ماند به یکی حقه یاقوت کان حقهٔ یاقوت پر از مشک تتارست

1 در چشم منست آنچه به رخسار تو آب است در جسم منست آنچه به ‌گیسوی تو تاب است

2 دل بی‌تو بسی تنگتر از سنهٔ چنگ است جان بی‌تو بسی زارتر از زیر رباب است

3 بر ما به تکبر نگری این چه غرورست از ما به تغافل ‌گذری این چه عتاب است

4 بی ‌موی تو چون موی توام روز سیاهست بی‌ چشم تو چون چشم توام حال خراب است

1 بدا به حالت آن مجرمی‌که روز حساب به قدر یک شب هجر تواش‌کنند عذاب

2 خوشا به حالت آن زاهدی‌که در محشر به قدر یک دم وصل تواش دهند ثواب

3 کمند زلف خم اندر خمت ز هر تاری به‌گردن دلم افکند صدهزار طناب

4 حرارت تب شوقم شد از لب تو فزون اگرچه‌گرمی تب برطرف‌کند عناب

1 تا لاله به باغ و گل به ‌گلزارست میخواره ز زهد و توبه بیزارست

2 بر لاله به بانگ چنگ می‌خوردن عصیان‌گذشته را ستغفارست

3 امروز نشاط مل به از دی بود و امسال صفای ‌گل به از پارست

4 نوروز و جنون من به یک فصلست نیسان و نشاط من به یکبارست

1 ترک من آفت چینست و بلای ختن است فتنهٔ پیر و جوان حادثهٔ مرد و زن است

2 در بهر زلفش یک کابل وجدست و سماع در بهر چشمش یک بابل سحرست و فن است

3 دوش تا صبح به هر کوچه منادی ‌کردم زان سر زلف‌ که هم دلبر و هم دل شکن است

4 کایها القوم بدانید که آن زلف سیاه چو‌ن غرابیست‌ که هم رهبر و هم راهزن است

1 این چه جشنست ‌کزو جان جهان در طرب است در نُه افلاک از او سور و سرور عجب است

2 چرخ در رقن و زمی سرخوش ویتی سرمست راست ‌پرسی طرب اندر طرب اندر طرب است

3 ملک آباد و دل آزاد و خلایق دلشاد روح بی‌رنج و روان بی‌غم و تن بی‌تعب است

4 طلعت شاه مگر جلوه در آفاق نمود کافرینش همه از وجد به شور و شغب است

1 شنیده بودم بیمار را نگیرد خواب همی بپیچد بر گرد خویش از تب و تاب

2 گزافه بود و دروغ این سخن‌ که می‌گفتند دروغ نزد حکیمان بتا ندارد آب

3 از آنکه چشم تو بیمار هست و در خوابست به جای او همه زلف تراست پیچِشُ و تاب

4 دگر شنیدم در چین ز مشک ناید بوی مشام عقلم از اینهم نیافت بوی صواب

1 بهادر شه ای شهریاران ‌غلا‌مت قضا و قدر هردو در اهتمامت

2 به خاصان درافتاده غوغای عامی ز ادراک خاص و ز انعام عامت

3 جهان آفرین زافرینش ندارد مرادی دگر جز حصول مرامت

4 برون بود نه چرخ از جمع امکان اگر بود همپایه با احتشامت

1 فلک‌ خورشید و جنت حور و بستان یاسمن دارد عیان این هرسه را در یک‌گریبان ماه من دارد

2 یکی شاهست در لشکر چو در صف بتان آید یکی ماهست در انجم چو جا در انجمن دارد

3 قدش از قامت طوبی سبق بر دشت در خوبی چه جای قامت چوبی ‌که شمشاد چمن دارد

4 کجا بالعل او همبر کجا با روی او همسر عقیقی‌ کز یمن خیزد شقیقی‌ کز دمن دارد

1 آن کیست که باز آمد و در بزم نظر کرد جان و دل ما از نظری زیر و زبر کرد

2 آن برق یمانست‌که افتاد به خرمن یا صاعقه‌یی بود که بر کوه ‌گذر کرد

3 خیزید و بگیرید و بیارید و بپرسید زان فتنه که ناگاه سر از خانه بدر کرد

4 نی هیچ مگویید و مپویید و مجویید من یافتم آن شعبده ‌کان شعبده‌گر کرد