رباعیات در دیوان اشعار فارسی فضولی بغدادی

1 آسوده کربلا بهر فعل که هست گر خاک شود نمی شود قدرش پست

2 بر می دارند و سبحه اش می سازند می گردانند از شرف دست بدست

1 ای مشک اسیر گیسوی خم بخمت عنبر مسکین خط مشکین رقمت

2 سر تا قدمت تمام حسنست و جمال سر تا قدمم فدای سر تا قدمت

1 ای نخل ریاض کامرانی قلمت خضر ره روشنی سواد رقمت

2 امید که دیده رمد دیده ما روشن شود از سرمه خاک قدمت

1 عمرم بطلب کاری صانع بگذشت در حیرت آثار صنایع بگذشت

2 گر عمر گذشت نیست افسوس مرا افسوس ز عمریست که ضایع بگذشت

1 گر یار جفاکار و گر عربده جوست خوش باش که هر چه آید از یار نکوست

2 گر درد دلی رسد بعاشق از دوست سهل است چو درمان دل آخر هم از اوست

1 هر دلبر پر جفا که در عالم هست از روی وفاست ناصح عاشق مست

2 در منع هوا رسم جفا عاشق را کافیست ز دلبران نصیحت پیوست

1 تا سلسله عاشقی ما برپاست دام دل ما مقید بند بلاست

2 یکدم ز بلای عاشقی دور نه ایم گویا که بلای عاشقی عاشق ماست

1 انجام وجود اهل عالم عدم است پایان سرور و راحت و ذوق غم است

2 بسیار مکش در طلب راحت رنج کین جنس بسی عزیز و بسیار کم است

1 کار دلم از عشق تو انجام نیافت جانم بلب آمد از لبت کام نیافت

2 در عشق تو نیست مبتلایی که چو من هرگز راحت ندید و آرام نیافت

1 دنیا نه مقام ذوق و عیش و طرب است عیش و طرب و ذوق درو بس عجب است

2 هرگز نرسیدست بمطلوب کسی هرکس که دروست در مقام طلب است