ترک چشمش که مست و مخمور است از بسطامی غزل 72
1. ترک چشمش که مست و مخمور است
خون ما گر بریخت معذور است
تا حلقهٔ زنجیر دل آن زلف دراز است از بسطامی غزل 73
1. تا حلقهٔ زنجیر دل آن زلف دراز است
درهای جنون بر من سودازده باز است
تا دیدن آن ماه فروزنده محال است از بسطامی غزل 74
1. تا دیدن آن ماه فروزنده محال است
فیروزی‌ام از اختر فرخنده محال است
مرگ بر بالین وجانان غافل است از بسطامی غزل 75
1. مرگ بر بالین وجانان غافل است
جان بدین سختی سپردن مشکل است
کف بر کف جانانه و لب بر لب جام است از بسطامی غزل 76
1. کف بر کف جانانه و لب بر لب جام است
در دور سپهر آن چه دلم خواست به کام است
امشب ز روی مهر مهی در سرای ماست از بسطامی غزل 77
1. امشب ز روی مهر مهی در سرای ماست
کز یمن مقدمش سر مه زیر پای ماست
شربتی در دو لعل جانان است از بسطامی غزل 78
1. شربتی در دو لعل جانان است
که خیالش مفرح جان است
پیام باد بهار از وصال جانان است از بسطامی غزل 79
1. پیام باد بهار از وصال جانان است
بیار باده که هنگام مستی جان است
چنان ز وحشت عشقت دلم هراسان است از بسطامی غزل 80
1. چنان ز وحشت عشقت دلم هراسان است
که اولین نفسم جان سپردن آسان است
شیوهٔ خوش منظران چهره نشان دادن است از بسطامی غزل 81
1. شیوهٔ خوش منظران چهره نشان دادن است
پیشهٔ اهل نظر دیدن و جان دادن است
قاعدهٔ قد تو فتنه به پا کردن است از بسطامی غزل 82
1. قاعدهٔ قد تو فتنه به پا کردن است
مشغلهٔ زلف تو بستن و واکردن است
همه جا جلوهٔ آن صاحب وجه حسن است از بسطامی غزل 83
1. همه جا جلوهٔ آن صاحب وجه حسن است
همه کس بستهٔ آن زلف شکن بر شکن است