ای زلف تو بر هم زن فرزانگی از فروغی بسطامی غزل 48
1. ای زلف تو بر هم زن فرزانگی ما
وین سلسله سرمایهٔ دیوانگی ما
ای کاش جان بخواهد معشوق از فروغی بسطامی غزل 49
1. ای کاش جان بخواهد معشوق جانی ما
تا مدعی بمیرد از جان فشانی ما
یار بی پرده کمر بست به رسوایی از فروغی بسطامی غزل 50
1. یار بی پرده کمر بست به رسوایی ما
ما تماشایی او ، خلق تماشایی ما
اولم رام نمودی به دل آرامی‌ها از فروغی بسطامی غزل 51
1. اولم رام نمودی به دل آرامی‌ها
آخرم سوختی از حسرت ناکامی‌ها
پایه عمر گران‌مایه بر از فروغی بسطامی غزل 52
1. پایه عمر گران‌مایه بر آب است برآب
همه جا شاهد این نکته حباب است ، حباب
اندوه تو شد وارد کاشانه‌ام از فروغی بسطامی غزل 53
1. اندوه تو شد وارد کاشانه‌ام امشب
مهمان عزیز آمده در خانه‌ام امشب
دوش در آغوشم آمد آن مه نخشب از فروغی بسطامی غزل 54
1. دوش در آغوشم آمد آن مه نخشب
کاش که هرگز سحر نمی‌شدی این شب
از جلوهٔ حسنت که بری از از فروغی بسطامی غزل 55
1. از جلوهٔ حسنت که بری از همه عیب است
آسوده‌دل آن است که در پردهٔ غیب است
عمری که صرف عشق نگردد بطالت از فروغی بسطامی غزل 56
1. عمری که صرف عشق نگردد بطالت است
راهی که رو به دوست ندارد ضلالت است
هر گه که آن خسرو زرین کمر از فروغی بسطامی غزل 57
1. هر گه که آن خسرو زرین کمر از جا برخاست
آسمان گفت که قرص قمر از جا بر خاست
تا طرف نقاب از رخ رخشان از فروغی بسطامی غزل 58
1. تا طرف نقاب از رخ رخشان تو برخاست
خورشید فلک از پی فرمان تو برخاست
بنشست و ز رخ پرده برانداخته از فروغی بسطامی غزل 59
1. بنشست و ز رخ پرده برانداخته برخاست
کار من دل سوخته را ساخته برخاست