آهی که رخنه کردم از وی از فروغی بسطامی غزل 440
1. آهی که رخنه کردم از وی به سنگ خاره
عاجز شد از دل دوست یارب دگر چه چاره
تا به چشمان سیه سرمه درانداخته‌ای از فروغی بسطامی غزل 441
1. تا به چشمان سیه سرمه درانداخته‌ای
آهوان را همه خون در جگر انداخته‌ای
تنها نه جا به خلوت دل‌ها از فروغی بسطامی غزل 442
1. تنها نه جا به خلوت دل‌ها گرفته‌ای
ملک وجود را همه یک جا گرفته‌ای
تا به جفایت خوشم، ترک از فروغی بسطامی غزل 443
1. تا به جفایت خوشم، ترک جفا کرده‌ای
این روش تازه را تازه بنا کرده‌ای
سنبل گل پوش را بر سمن آورده‌ای از فروغی بسطامی غزل 444
1. سنبل گل پوش را بر سمن آورده‌ای
وین همه آشوب را بهر من آورده‌ای
امشب ای زلف سیه سخت پریشان از فروغی بسطامی غزل 445
1. امشب ای زلف سیه سخت پریشان شده‌ای
مگر آگه ز دل بی سر و سامان شده‌ای
گر نه از کشتن عشاق به تنگ از فروغی بسطامی غزل 446
1. گر نه از کشتن عشاق به تنگ آمده‌ای
پس چرا بر سر ایشان به درنگ آمده‌ای
رهزن ایمان من شد نازنین از فروغی بسطامی غزل 447
1. رهزن ایمان من شد نازنین تازه‌ای
رفتم از کیش مسلمانی به دین تازه‌ای
تیغ به دست آمدی و مست شرابی از فروغی بسطامی غزل 448
1. تیغ به دست آمدی و مست شرابی
تشنهٔ خون کدام خانه خرابی
شدم به میکده ساقی مرا از فروغی بسطامی غزل 449
1. شدم به میکده ساقی مرا نداد شرابی
فغان که چشمه رحمت نزد بر آتشم آبی
دلم افتاد به دنبال سوار از فروغی بسطامی غزل 450
1. دلم افتاد به دنبال سوار عجبی
شه سوار عجبی کرده شکار عجبی
پرده برانداختی، چهره از فروغی بسطامی غزل 451
1. پرده برانداختی، چهره برافروختی
میکده را ساختی، صومعه را سوختی