آهی که رخنه کردم از وی به سنگ خاره از بسطامی غزل 440
1. آهی که رخنه کردم از وی به سنگ خاره
عاجز شد از دل دوست یارب دگر چه چاره
تا به چشمان سیه سرمه درانداخته‌ای از بسطامی غزل 441
1. تا به چشمان سیه سرمه درانداخته‌ای
آهوان را همه خون در جگر انداخته‌ای
تنها نه جا به خلوت دل‌ها گرفته‌ای از بسطامی غزل 442
1. تنها نه جا به خلوت دل‌ها گرفته‌ای
ملک وجود را همه یک جا گرفته‌ای
تا به جفایت خوشم، ترک جفا کرده‌ای از بسطامی غزل 443
1. تا به جفایت خوشم، ترک جفا کرده‌ای
این روش تازه را تازه بنا کرده‌ای
سنبل گل پوش را بر سمن آورده‌ای از بسطامی غزل 444
1. سنبل گل پوش را بر سمن آورده‌ای
وین همه آشوب را بهر من آورده‌ای
امشب ای زلف سیه سخت پریشان شده‌ای از بسطامی غزل 445
1. امشب ای زلف سیه سخت پریشان شده‌ای
مگر آگه ز دل بی سر و سامان شده‌ای
گر نه از کشتن عشاق به تنگ آمده‌ای از بسطامی غزل 446
1. گر نه از کشتن عشاق به تنگ آمده‌ای
پس چرا بر سر ایشان به درنگ آمده‌ای
رهزن ایمان من شد نازنین تازه‌ای از بسطامی غزل 447
1. رهزن ایمان من شد نازنین تازه‌ای
رفتم از کیش مسلمانی به دین تازه‌ای
تیغ به دست آمدی و مست شرابی از بسطامی غزل 448
1. تیغ به دست آمدی و مست شرابی
تشنهٔ خون کدام خانه خرابی
شدم به میکده ساقی مرا نداد شرابی از بسطامی غزل 449
1. شدم به میکده ساقی مرا نداد شرابی
فغان که چشمه رحمت نزد بر آتشم آبی
دلم افتاد به دنبال سوار عجبی از بسطامی غزل 450
1. دلم افتاد به دنبال سوار عجبی
شه سوار عجبی کرده شکار عجبی
پرده برانداختی، چهره برافروختی از بسطامی غزل 451
1. پرده برانداختی، چهره برافروختی
میکده را ساختی، صومعه را سوختی