وقت مرگ آمد ز رحمت بر سر از فروغی بسطامی غزل 416
1. وقت مرگ آمد ز رحمت بر سر بالین من
تلخ شد کام حسود از مردن شیرین من
تنگ شد از غم دل جای به من از فروغی بسطامی غزل 417
1. تنگ شد از غم دل جای به من
یک دل و این همه غم وای به من
لبش را هر چه بوسیدم، فزون‌تر از فروغی بسطامی غزل 418
1. لبش را هر چه بوسیدم، فزون‌تر شد هوای من
ندارد انتهایی خواهش بی منتهای من
ثواب من همه شد عین رو سیاهی از فروغی بسطامی غزل 419
1. ثواب من همه شد عین رو سیاهی من
که خواجه در غضب آمد ز بی گناهی من
خونم بتی ریخت کش داده از فروغی بسطامی غزل 420
1. خونم بتی ریخت کش داده بی چون
مژگان خون ریز در ریزش خون
خادم دیر مغانم، هنری از فروغی بسطامی غزل 421
1. خادم دیر مغانم، هنری بهتر از این
بی خبر از دو جهانم، هنری بهتر از این
زلف مسلسل ریخته، عنبرفشانی از فروغی بسطامی غزل 422
1. زلف مسلسل ریخته، عنبرفشانی را ببین
زنجیر عدل آویخته، نوشیروانی را ببین
دل‌ها فتاده در پی آن دل از فروغی بسطامی غزل 423
1. دل‌ها فتاده در پی آن دل ربا ببین
سلطان ز پیش و لشکرش اندر قفا ببین
حلقهٔ زلف سیاهش بر رخ از فروغی بسطامی غزل 424
1. حلقهٔ زلف سیاهش بر رخ انور ببین
آفتاب و سایه را سرگرم یکدیگر ببین
تابش صبح بناگوشش ببین از فروغی بسطامی غزل 425
1. تابش صبح بناگوشش ببین
مهر و مه را خانه بر دوشش ببین
مژگان مردم افکن، چشمان از فروغی بسطامی غزل 426
1. مژگان مردم افکن، چشمان کافرش بین
هر گوشه صد مسلمان، مقتول خنجرش بین
گر کان نمک خواهی لعل نمکینش از فروغی بسطامی غزل 427
1. گر کان نمک خواهی لعل نمکینش بین
اقلیم ملاحت را در زیر نگینش بین