غم روی تو به عالم ندهم از فروغی بسطامی غزل 380
1. غم روی تو به عالم ندهم
عین نستانم و این غم ندهم
بخت سیه به کین من، چشم از فروغی بسطامی غزل 381
1. بخت سیه به کین من، چشم سیاه یار هم
حادثه در کمین من، فتنهٔ روزگار هم
تا خبردار ز سر لب جانان از فروغی بسطامی غزل 382
1. تا خبردار ز سر لب جانان شده‌ایم
خبر این است که تا به قدم جان شده‌ایم
ما دل خود را به دست شوق از فروغی بسطامی غزل 383
1. ما دل خود را به دست شوق شکستیم
هر شکنش را به تار زلف تو بستیم
تا لب می‌پرست او داد شراب از فروغی بسطامی غزل 384
1. تا لب می‌پرست او داد شراب مستیم
مفتی شهر می‌خورد حسرت می پرستیم
آخر از کعبه مقیم در خمار از فروغی بسطامی غزل 385
1. آخر از کعبه مقیم در خمار شدیم
به یکی رطل‌گران سخت سبک سار شدیم
تا بدان طرهٔ طرار گرفتار از فروغی بسطامی غزل 386
1. تا بدان طرهٔ طرار گرفتار شدیم
داخل حلقه نشینان شب تار شدیم
تا از دو چشم مستت بیمار از فروغی بسطامی غزل 387
1. تا از دو چشم مستت بیمار و دردمندیم
هم ایمن از بلاییم، هم فارغ از گزندیم
از دادن جان خدمت جانانه از فروغی بسطامی غزل 388
1. از دادن جان خدمت جانانه رسیدیم
در عشق نظر کن که چه دادیم و چه دیدیم
خواست تا زلف پریشان تو از فروغی بسطامی غزل 389
1. خواست تا زلف پریشان تو بی‌سامانیم
جمع شد از هر طرف اسباب سرگردانیم
توان شناخت ز خونی که ریخت از فروغی بسطامی غزل 390
1. توان شناخت ز خونی که ریخت بر رویم
که صید زخمی آن ترک سخت بازویم
از بس عرق شرم نشسته‌ست از فروغی بسطامی غزل 391
1. از بس عرق شرم نشسته‌ست به رویم
محروم ز نظارهٔ آن روی نکویم