تا خیل غمت خیمه زد اندر از فروغی بسطامی غزل 357
1. تا خیل غمت خیمه زد اندر دل تنگم
از تنگ دلی با در و دیوار به جنگم
ای کعبهٔ مقصودم، وی قبلهٔ از فروغی بسطامی غزل 358
1. ای کعبهٔ مقصودم، وی قبلهٔ آمالم
مپسند بدین روزم، مگذار بدین حالم
ای که می‌پرسی ز من کیفیت از فروغی بسطامی غزل 359
1. ای که می‌پرسی ز من کیفیت چشم غزالم
من از این پیمانه مستم، من در این افسانه لالم
مشغول رخ ساقی، سرگرم از فروغی بسطامی غزل 360
1. مشغول رخ ساقی، سرگرم خط جامم
در حلقهٔ میخواران، نیک است سرانجامم
از دشمنم چه بیم که با دوست از فروغی بسطامی غزل 361
1. از دشمنم چه بیم که با دوست هم دمم
وز اهرمن چه باک که با اسم اعظمم
نرگسش گفت که من ساقی می‌خوارانم از فروغی بسطامی غزل 362
1. نرگسش گفت که من ساقی می‌خوارانم
گر چه خود مست ولی آفت هشیارانم
تا هست نشانی از نشانم از فروغی بسطامی غزل 363
1. تا هست نشانی از نشانم
خاک قدم سبوکشانم
فدای قاصد جانان کز او از فروغی بسطامی غزل 364
1. فدای قاصد جانان کز او آسوده شد جانم
بشارت های خوش داد از اشارت‌های جانانم
گر دست دهد دامن آن سرو از فروغی بسطامی غزل 365
1. گر دست دهد دامن آن سرو روانم
آزاد شود دل ز غم هر دو جهانم
چون ترک تیر افکن تویی، از فروغی بسطامی غزل 366
1. چون ترک تیر افکن تویی، باید به خون غلطیدنم
یارب کز این میدان مباد امکان برگردیدنم
حق ز رخت کرده ظهور ای صنم از فروغی بسطامی غزل 367
1. حق ز رخت کرده ظهور ای صنم
این چه ظهور است و چه نور ای صنم
شب فراق تو گر ناله را اشاره از فروغی بسطامی غزل 368
1. شب فراق تو گر ناله را اشاره کنم
چه رخنه‌ها که در ارکان سنگ خاره کنم