ز تجلی جمالش از دو کون از فروغی بسطامی غزل 321
1. ز تجلی جمالش از دو کون بستم
به صمد نمود راهم صنمی که می‌پرستم
من این عهدی که با موی تو از فروغی بسطامی غزل 322
1. من این عهدی که با موی تو بستم
به مویت گر سر مویی شکستم
ساقی نداده ساغر چندان از فروغی بسطامی غزل 323
1. ساقی نداده ساغر چندان نموده مستم
کز خود خبر ندارم در عالمی که هستم
بر در می‌خانه تا مقام از فروغی بسطامی غزل 324
1. بر در می‌خانه تا مقام گرفتم
از فلک سفله انتقام گرفتم
در جلوه‌گاه جانان جان از فروغی بسطامی غزل 325
1. در جلوه‌گاه جانان جان را به شوق دادم
در روز تیرباران مردانه ایستادم
تا شدم صید تو آسوده ز هر از فروغی بسطامی غزل 326
1. تا شدم صید تو آسوده ز هر صیادم
وای بر من گر ازین قید کنی آزادم
در عالم محبت دانی چه کار از فروغی بسطامی غزل 327
1. در عالم محبت دانی چه کار کردم
بعد از سپردن دل جان را نثار کردم
بر سر آتش سوزنده نشیمن از فروغی بسطامی غزل 328
1. بر سر آتش سوزنده نشیمن کردم
معنی عشق تو را بر همه روشن کردم
جانی که خلاص از شب هجران از فروغی بسطامی غزل 329
1. جانی که خلاص از شب هجران تو کردم
در روز وصال تو به قربان تو کردم
امشب تو را به خوبی نسبت از فروغی بسطامی غزل 330
1. امشب تو را به خوبی نسبت به ماه کردم
تو خوب تر ز ماهی، من اشتباه کردم
اگر گاهی بدان مه پاره از فروغی بسطامی غزل 331
1. اگر گاهی بدان مه پاره یک نظاره می‌کردم
گریبان فلک را تا به دامان پاره می‌کردم
به حلقهٔ سر زلف تو پای‌بند از فروغی بسطامی غزل 332
1. به حلقهٔ سر زلف تو پای‌بند شدم
میان حلقهٔ عشاق سربلند شدم