ز تجلی جمالش از دو کون بستم از بسطامی غزل 321
1. ز تجلی جمالش از دو کون بستم
به صمد نمود راهم صنمی که می‌پرستم
من این عهدی که با موی تو بستم از بسطامی غزل 322
1. من این عهدی که با موی تو بستم
به مویت گر سر مویی شکستم
ساقی نداده ساغر چندان نموده مستم از بسطامی غزل 323
1. ساقی نداده ساغر چندان نموده مستم
کز خود خبر ندارم در عالمی که هستم
بر در می‌خانه تا مقام گرفتم از بسطامی غزل 324
1. بر در می‌خانه تا مقام گرفتم
از فلک سفله انتقام گرفتم
در جلوه‌گاه جانان جان را به شوق دادم از بسطامی غزل 325
1. در جلوه‌گاه جانان جان را به شوق دادم
در روز تیرباران مردانه ایستادم
تا شدم صید تو آسوده ز هر صیادم از بسطامی غزل 326
1. تا شدم صید تو آسوده ز هر صیادم
وای بر من گر ازین قید کنی آزادم
در عالم محبت دانی چه کار کردم از بسطامی غزل 327
1. در عالم محبت دانی چه کار کردم
بعد از سپردن دل جان را نثار کردم
بر سر آتش سوزنده نشیمن کردم از بسطامی غزل 328
1. بر سر آتش سوزنده نشیمن کردم
معنی عشق تو را بر همه روشن کردم
جانی که خلاص از شب هجران تو کردم از بسطامی غزل 329
1. جانی که خلاص از شب هجران تو کردم
در روز وصال تو به قربان تو کردم
امشب تو را به خوبی نسبت به ماه کردم از بسطامی غزل 330
1. امشب تو را به خوبی نسبت به ماه کردم
تو خوب تر ز ماهی، من اشتباه کردم
اگر گاهی بدان مه پاره یک نظاره می‌کردم از بسطامی غزل 331
1. اگر گاهی بدان مه پاره یک نظاره می‌کردم
گریبان فلک را تا به دامان پاره می‌کردم
به حلقهٔ سر زلف تو پای‌بند شدم از بسطامی غزل 332
1. به حلقهٔ سر زلف تو پای‌بند شدم
میان حلقهٔ عشاق سربلند شدم