هر دل شیدا که شد به روی از فروغی بسطامی غزل 309
1. هر دل شیدا که شد به روی تو مایل
باز نگردد به صدهزار دلایل
در عالم عشق تو نه کفر است از فروغی بسطامی غزل 310
1. در عالم عشق تو نه کفر است و نه اسلام
عشاق تو فارغ ز پرستیدن اصنام
من خراب نگه نرگس شهلای از فروغی بسطامی غزل 311
1. من خراب نگه نرگس شهلای توام
بی خود از بادهٔ جام و می مینای توام
پرده بگشای که من سوختهٔ از فروغی بسطامی غزل 312
1. پرده بگشای که من سوختهٔ روی توام
حسرت اندوختهٔ طلعت نیکوی توام
تا به در میکده جا کرده‌ام از فروغی بسطامی غزل 313
1. تا به در میکده جا کرده‌ام
توبه ز تزویر و ریا کرده‌ام
دست در حلقهٔ آن جعد چلیپا از فروغی بسطامی غزل 314
1. دست در حلقهٔ آن جعد چلیپا زده‌ام
دل سودازده را سلسله در پا زده‌ام
تا با تو آرمیده‌ام از از فروغی بسطامی غزل 315
1. تا با تو آرمیده‌ام از خود رمیده‌ام
منت خدای را که چه خوش آرمیده‌ام
عمر گذشت، وز رخش سیر نشد از فروغی بسطامی غزل 316
1. عمر گذشت، وز رخش سیر نشد نظاره‌ام
حسرت او نمی‌رود از دل پاره پاره‌ام
آن که به دیوانگی در غمش از فروغی بسطامی غزل 317
1. آن که به دیوانگی در غمش افسانه‌ام
آه که غافل گذشت از دل دیوانه‌ام
چندان به سر کوی خرابات از فروغی بسطامی غزل 318
1. چندان به سر کوی خرابات خرابم
کاسوده ز اندیشهٔ فردای حسابم
وقت مردن هم نیامد بر سر از فروغی بسطامی غزل 319
1. وقت مردن هم نیامد بر سر بالین طبیبم
تا بماند حسرت او بر دل حسرت نصیبم
از آن به خدمت میخوارگان از فروغی بسطامی غزل 320
1. از آن به خدمت میخوارگان کمر بستم
که با وجود می از قید هر غمی جستم