تا صورت زیبای تو از پرده از فروغی بسطامی غزل 202
1. تا صورت زیبای تو از پرده عیان شد
یک باره پری از نظر خلق نهان شد
هر جان که بر لب آمد، واقف از فروغی بسطامی غزل 203
1. هر جان که بر لب آمد، واقف از آن دهان شد
هر سر که از میان رفت، آگاه از آن میان شد
آن که در عشق سزاوار سر از فروغی بسطامی غزل 204
1. آن که در عشق سزاوار سر دار نشد
هرگز از حالت منصور خبردار نشد
کو جوانی که ز سودای غمت از فروغی بسطامی غزل 205
1. کو جوانی که ز سودای غمت پیر نشد
کو وجودی که ز جان در طلبت سیر نشد
زان غنچه‌دهان دلم به از فروغی بسطامی غزل 206
1. زان غنچه‌دهان دلم به تنگ آمد
وز دیده سرشک لاله رنگ آمد
تا خیل غمش در دل ناشاد از فروغی بسطامی غزل 207
1. تا خیل غمش در دل ناشاد من آمد
هر جا که دلی بود به امداد من آمد
ز اختران جگرم چند پر شرر از فروغی بسطامی غزل 208
1. ز اختران جگرم چند پر شرر ماند
خدا کند که نه خاور نه باختر ماند
گر بدین گونه سر زلف تو از فروغی بسطامی غزل 209
1. گر بدین گونه سر زلف تو افشان ماند
هر چه مجموعه دل هاست پریشان ماند
با وجود نگه مست تو هشیار از فروغی بسطامی غزل 210
1. با وجود نگه مست تو هشیار نماند
پس از این ساقی خود باش که دیار نماند
هیچم آرام دل از زلف دل از فروغی بسطامی غزل 211
1. هیچم آرام دل از زلف دل آرام نماند
نازم این حلقه کزو هیچ دل آرام نماند
تا حریفان بر در می‌خانه از فروغی بسطامی غزل 212
1. تا حریفان بر در می‌خانه ماوا کرده‌اند
خانه غم را خراب از سیل صهبا کرده‌اند
قتل ما ای دل به تیغ او مقدر از فروغی بسطامی غزل 213
1. قتل ما ای دل به تیغ او مقدر کرده‌اند
غم مخور زیرا که روزی را مقرر کرده‌اند