ساقی بده رطل گران، زان از فروغی بسطامی غزل 191
1. ساقی بده رطل گران، زان می که دهقان پرورد
انده برد، غم بشکرد، شادی دهد، جان پرورد
تا مه روی تو از چاک گریبان از فروغی بسطامی غزل 192
1. تا مه روی تو از چاک گریبان سر زد
گفتی از جیب افق نیر رخشان سر زد
تا صبا شانه بر آن سنبل از فروغی بسطامی غزل 193
1. تا صبا شانه بر آن سنبل خم در خم زد
آشیان دل یک سلسله را بر هم زد
نرگس مست تو راه دل هشیاران از فروغی بسطامی غزل 194
1. نرگس مست تو راه دل هشیاران زد
خفته را بین که چسان بر صف بیداران زد
چشم مستش اگر از خواب گران از فروغی بسطامی غزل 195
1. چشم مستش اگر از خواب گران برخیزد
ای بسا فتنه که در دور زمان برخیزد
هر که افتادهٔ آن جنبش از فروغی بسطامی غزل 196
1. هر که افتادهٔ آن جنبش قامت باشد
برنخیزد اگر آشوب قیامت باشد
هر که در عشق چو من عاجز از فروغی بسطامی غزل 197
1. هر که در عشق چو من عاجز مضطر باشد
جای رحم است بر او گر همه کافر باشد
هر کس که به جان دسترسی از فروغی بسطامی غزل 198
1. هر کس که به جان دسترسی داشته باشد
باید که به دل مهر کسی داشته باشد
هر دلی کز عشق ماهی اندرو از فروغی بسطامی غزل 199
1. هر دلی کز عشق ماهی اندرو راهی نباشد
کشوری ویرانه دانش کاندرو شاهی نباشد
خوش آن که نگاهش به سراپای از فروغی بسطامی غزل 200
1. خوش آن که نگاهش به سراپای تو باشد
آیینه صفت محو تماشای تو باشد
نفس نامسلمانم از گنه از فروغی بسطامی غزل 201
1. نفس نامسلمانم از گنه پشیمان شد
راهبی به راه آمد کافری مسلمان شد