دل نام سر زلف ترا مشک ختا از فروغی بسطامی غزل 179
1. دل نام سر زلف ترا مشک ختا کرد
الحق که در این نکته غلط رفت و خطا کرد
دوش زلف سیهت بنده‌نوازی‌ها از فروغی بسطامی غزل 180
1. دوش زلف سیهت بنده‌نوازی‌ها کرد
دل دیوانه به زنجیر تو بازی‌ها کرد
شبی که دل به برم یاد زلف از فروغی بسطامی غزل 181
1. شبی که دل به برم یاد زلف دلبر کرد
دماغ جان مرا تا سحر معطر کرد
نرگس که فلک چشم و چراغ از فروغی بسطامی غزل 182
1. نرگس که فلک چشم و چراغ چمنش کرد
چشم تو سرافکنده به هر انجمنش کرد
چشم مستش نه همین غارت از فروغی بسطامی غزل 183
1. چشم مستش نه همین غارت دین و دل کرد
که به یک جرعه مرا بی خود و لایعقل کرد
از بناگوش تو هر شب گله از فروغی بسطامی غزل 184
1. از بناگوش تو هر شب گله سر خواهم کرد
شب خود را به همین شیوه سحر خواهم کرد
بیدادگر نگارا تا کی جفا از فروغی بسطامی غزل 185
1. بیدادگر نگارا تا کی جفا توان کرد
پاداش آن جفاها یک ره وفا توان کرد
نه حسرت وصالش از دل به از فروغی بسطامی غزل 186
1. نه حسرت وصالش از دل به در توان کرد
نه صبر در فراقش زین بیشتر توان کرد
زلف پر چین تو مشاطه شبی از فروغی بسطامی غزل 187
1. زلف پر چین تو مشاطه شبی شانه نکرد
که دو صد خون به دل محرم و بیگانه نکرد
هر گه که ناوکی ز کمانت از فروغی بسطامی غزل 188
1. هر گه که ناوکی ز کمانت کمانه کرد
اول شکاف سینهٔ مرا نشانه کرد
ای خوشا رندی که رو در ساحت از فروغی بسطامی غزل 189
1. ای خوشا رندی که رو در ساحت می‌خانه کرد
چارهٔ دور فلک از گردش پیمانه کرد
نرخ یک بوسه گر آن لعل به از فروغی بسطامی غزل 190
1. نرخ یک بوسه گر آن لعل به صدجان می‌کرد
مشتری فکر خریداری‌اش آسان می‌کرد