خداخوان تا خدادان فرق از فروغی بسطامی غزل 167
1. خداخوان تا خدادان فرق دارد
که حیوان تا به انسان فرق دارد
آن که یک ذره غمت در دل پر از فروغی بسطامی غزل 168
1. آن که یک ذره غمت در دل پر غم دارد
اگر انصاف دهد عیش دو عالم دارد
گهی به دیر و گهی جلوه در از فروغی بسطامی غزل 169
1. گهی به دیر و گهی جلوه در حرم دارد
ندانم این چه جمال است کان صنم دارد
هر خم زلف تو یک جمع پریشان از فروغی بسطامی غزل 170
1. هر خم زلف تو یک جمع پریشان دارد
وه که این سلسله صد سلسله جنبان دارد
کسی که در دل شب چشم خون از فروغی بسطامی غزل 171
1. کسی که در دل شب چشم خون فشان دارد
بیاض چهره‌اش از خون دل نشان دارد
چراغی کاین همه پروانه از فروغی بسطامی غزل 172
1. چراغی کاین همه پروانه دارد
یقین کز سوز ما پروا ندارد
هر کس که به دل حسرت پیکان از فروغی بسطامی غزل 173
1. هر کس که به دل حسرت پیکان تو دارد
آسایشی از جنبش مژگان تو دارد
گر نه آن زلف سیه قصد شبیخون از فروغی بسطامی غزل 174
1. گر نه آن زلف سیه قصد شبیخون دارد
پس چرا دل همه شب حال دگرگون دارد
این چه تابی است که آن حلقهٔ از فروغی بسطامی غزل 175
1. این چه تابی است که آن حلقهٔ گیسو دارد
که دل هر دو جهان بسته یک مو دارد
غلام آن نظربازم که خاطر از فروغی بسطامی غزل 176
1. غلام آن نظربازم که خاطر با یکی دارد
نه مملوکی که هر ساعت نظر با مالکی دارد
مهره توان برد، مار اگر از فروغی بسطامی غزل 177
1. مهره توان برد، مار اگر بگذارد
غنچه توان چید، خار اگر بگذارد
کسی پا به کوی وفا می‌گذارد از فروغی بسطامی غزل 178
1. کسی پا به کوی وفا می‌گذارد
که اول سری زیر پا می‌گذارد