مدام ذکر ملک این کلام شیرین باد از بسطامی غزل 143
1. مدام ذکر ملک این کلام شیرین باد
که خسرو ملکان شاه ناصرالدین باد
تا پرده ز صورتش برافتاد از بسطامی غزل 144
1. تا پرده ز صورتش برافتاد
آتش به سرای آذر افتاد
دل در اندیشهٔ آن زلف گره‌گیر افتاد از بسطامی غزل 145
1. دل در اندیشهٔ آن زلف گره‌گیر افتاد
عاقلان مژده که دیوانه به زنجیر افتاد
فریاد که رفت خونم از یاد از بسطامی غزل 146
1. فریاد که رفت خونم از یاد
چون دیده به روی قاتل افتاد
تا دلم در خم آن زلف سیه‌نام افتاد از بسطامی غزل 147
1. تا دلم در خم آن زلف سیه‌نام افتاد
چون غریبی است که در کشمکش شام افتاد
بر دوش تو تا زلف زره‌پوش تو افتاد از بسطامی غزل 148
1. بر دوش تو تا زلف زره‌پوش تو افتاد
بار دل عالم همه بر دوش تو افتاد
در پای تو تا زلف چلیپای تو افتاد از بسطامی غزل 149
1. در پای تو تا زلف چلیپای تو افتاد
بس دل که از این سلسله در پای تو افتاد
در پای تو تا زلف چلیپای تو افتاد از بسطامی غزل 150
1. در پای تو تا زلف چلیپای تو افتاد
دلها به تظلم همه در پای تو افتاد
تا سوی من آن چشم سیه را نگه افتاد از بسطامی غزل 151
1. تا سوی من آن چشم سیه را نگه افتاد
از یک نگهش دل به بلایی سیه افتاد
دل به ابروی تو ای تازه جوان باید داد از بسطامی غزل 152
1. دل به ابروی تو ای تازه جوان باید داد
بوسه بر تیغ تو باید زد و جان باید داد
لعل تو به سر چشمهٔ زمزم نتوان داد از بسطامی غزل 153
1. لعل تو به سر چشمهٔ زمزم نتوان داد
این مهر خدا داده به خاتم نتوان داد
روزی که خدا کام دل تنگ دلان داد از بسطامی غزل 154
1. روزی که خدا کام دل تنگ دلان داد
کام دل تنگ من از آن تنگ‌دهان داد