عید مولود علی را تا شه از فروغی بسطامی غزل 131
1. عید مولود علی را تا شه والا گرفت
عقل کل گفتا که کار دین حق بالا گرفت
یک شب آخر دامن آه سحر خواهم از فروغی بسطامی غزل 132
1. یک شب آخر دامن آه سحر خواهم گرفت
داد خود را زان مه بیدادگر خواهم گرفت
کی دل از حلقهٔ آن زلف دو از فروغی بسطامی غزل 133
1. کی دل از حلقهٔ آن زلف دو تا خواهد رفت
آن که این جا به کمند است کجا خواهد رفت
هر جا سخنی از آن دهان رفت از فروغی بسطامی غزل 134
1. هر جا سخنی از آن دهان رفت
کیفیت باده از میان رفت
روز مردن سویم از رحمت از فروغی بسطامی غزل 135
1. روز مردن سویم از رحمت نگاهی کرد و رفت
وقت رفتن به حسرت طرفه آهی کرد و رفت
رسید قاصد و پیغام وصل از فروغی بسطامی غزل 136
1. رسید قاصد و پیغام وصل جانان گفت
نوید رجعت جان را به جسم بی جان گفت
امروز ندارم غم فردای از فروغی بسطامی غزل 137
1. امروز ندارم غم فردای قیامت
کافروخته رخ آمد و افراخته قامت
هم به حرم هم به دیر بدر از فروغی بسطامی غزل 138
1. هم به حرم هم به دیر بدر دجا دیدمت
تا نظرم باز شد در همه جا دیدمت
ای فتنهٔ هر دوری از قامت از فروغی بسطامی غزل 139
1. ای فتنهٔ هر دوری از قامت فتانت
آشوب قیامت را دیدیم به دورانت
ای آب زندگانی یک نکته از فروغی بسطامی غزل 140
1. ای آب زندگانی یک نکته از دهانت
تا چند رحمتی نیست بر حال تشنگانت
عهد همه بشکستم در بستن از فروغی بسطامی غزل 141
1. عهد همه بشکستم در بستن پیمانت
دامن مکش از دستم، دست من و دامانت
ای تنگ شکر تنگ دل از تنگ از فروغی بسطامی غزل 142
1. ای تنگ شکر تنگ دل از تنگ دهانت
وی سرو چمن پا به گل از سرو چمانت