پادشاهی خسرو پرویز در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 چوآمد به بهرام زین آگهی که تازه شد آن فر شاهنشهی

2 همانگه ز لشکر یکی نامجوی نگه کرد با دانش و آب روی

3 کجا نام او بود دانا پناه که بهرام را او بدی نیک خواه

4 دبیر سرافراز را پیش خواند سخنهای بایسته چندی براند

1 بیامد به نزدیک چوبینه مرد شنیده سخنها همه یادکرد

2 چو مرد جهانجوی نامه بخواند هوارا بخواند وخرد را براند

3 ازان نامه‌ها ساز رفتن گرفت بماندند ایرانیان درشگفت

4 برفتند پیران به نزدیک اوی چودیدند کردار تاریک اوی

1 چوخورشید برزد سراز تیره کوه خروشی برآمد زهر دو گروه

2 که گفتی زمین گشت گردان سپهر گر از تیغها تیره شد روی مهر

3 بیاراسته میمن و میسره زمین کوه گشت آهنین یکسره

4 از آواز اسپان و بانگ سپاه بیابان همی‌جست بر کوه راه

1 چو بر زد ز دریا درفش سپید ستاره شد از تیرگی ناامید

2 تبیره زنان از دو پرده سرای برفتند با پیل و باکرنای

3 خروش آمد و نالهٔ گاودم هم از کوههٔ پیل رویینه خم

4 تو گفتی بجنبد همی دشت وراغ شده روی خورشید چون پر زاغ

1 هم آنگه ز کوه اندر آمد سپاه جهان شد ز گرد سواران سیاه

2 وزان روی بهرام لشکر براند به روز اندرون روشنایی نماند

3 همی‌گفت هرکس که راند سپاه خرد باید و مردی و دستگاه

4 دلیران که دیدند خشت مرا همان پهلوانی سرشت مرا

1 چو خورشید روشن بیاراست گاه طلایه بیامد ز نزدیک شاه

2 به پرده سرای اندرون کس ندید همان خیمه بر پای بر بس ندید

3 طلایه بیامد بگفت این به شاه دل شاه شد تنگ زان رزمخواه

4 گزین کرد زان جنگیان سه هزار زره دار و برگستوان ور سوار

1 ازین سوی خسرو بران رزمگاه بیامد که بهرام بد با سپاه

2 همه رزمگاهش به تاراج داد سپه را همه بدره و تاج داد

3 یکی بارهٔ تیز رو برنشست میان را ز بهر پرستش ببست

4 به پیش اندر آمد یکی خارستان پیاده ببود اندران کارستان

1 دگر روز خسرو بیاراست گاه به سر برنهاد آن کیانی کلاه

2 نهادند در گلشن سور خوان چنین گفت پس رومیان را بخوان

3 بیامد نیاطوس با رومیان نشستند با فیلسوفان بخوان

4 چو خسرو فرود آمد از تخت بار ابا جامهٔ روم گوهر نگار

1 بخراد برزین بفرمود شاه که رو عرض گه ساز ودیوان بخواه

2 همه لشکر رومیان عرض کن هر آنکس که هستند نوگر کهن

3 درمشان بده رومیان را زگنج بدادن نباید که بینند رنج

4 کسی کو به خلعت سزاوار بود کجا روز جنگ از در کار بود

1 مرا سال بگذشت برشست و پنج نه نیکو بود گر بیازم به گنج

2 مگر بهره بر گیرم از پند خویش بر اندیشم از مرگ فرزند خویش

3 مرا بود نوبت برفت آن جوان ز دردش منم چون تن بی‌روان

4 شتابم همی تا مگر یابمش چویابم به بیغاره بشتابمش