پادشاهی خسرو پرویز در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 دو هفته برآمد بدو گفت شاه به خورشید و ماه و به تخت و کلاه

2 که برگویی آن جنگ خاقانیان ببندی کمر همچنان بر میان

3 بدو گفت شاها انوشه بدی روان را به دیدار توشه بدی

4 بفرمای تا اسپ و زین آورند کمان و کمند و کمین آورند

1 وزان پس جوان و خردمند زن به آرام بنشست با رای زن

2 چنین گفت کامد یکی نو سخن که جاوید بر دل نگردد کهن

3 جهاندار خاقان بیاراستست سخنها ز هر گونه پیراستست

4 ازو نیست آهو بزرگست شاه دلیر و خداوند توران سپاه

1 دوان و قلم خواست ناباک زن ز هرگونه انداخت با رای زن

2 یکی نامه بنوشت نزدیک شاه ز بدخواه وز مردم نیک خواه

3 سر نامه کرد آفرین از نخست بر آنکس که او کینه از دل بشست

4 دگر گفت کاری که فرمود شاه بر آمد بکام دل نیک خواه

1 وزان پس بسوی خراسان کسی گسی کرد و اندرز دادش بسی

2 بدو گفت با کس مجنبان زبان از ایدر برو تا در مرزبان

3 به گستهم گو ایچ گونه مپا چو این نامه من بخوانی بیا

4 فرستاده چون در خراسان رسید به درگاه مرد تن آسان رسید

1 چوخراد بر زین به خسرو رسید بگفت آن کجا کرد و دید و شنید

2 دل شاه پرویز ازان شاد شد کزان بد گهر دشمن آزاد شد

3 به درویش بخشید چندی درم ز پوشیدنیها و از بیش وکم

4 بهر پادشاهی و خودکامه‌ای نوشتند بر پهلوی نامه‌ای

1 کهن گشته این نامهٔ باستان ز گفتار و کردار آن راستان

2 همی نوکنم گفته‌ها زین سخن ز گفتار بیدار مرد کهن

3 بود بیست شش بار بیور هزار سخنهای شایسته و غمگسار

4 نبیند کسی نامهٔ پارسی نوشته به ابیات صدبار سی

1 ازآن پس به آرام بنشست شاه چو برخاست بهرام جنگی ز راه

2 ندید از بزرگان کسی کینه جوی که با او بروی اندر آورد روی

3 به دستور پاکیزه یک روز گفت که اندیشه تا کی بود در نهفت

4 کشندهٔ پدر هر زمان پیش من همی‌بگذرد چون بود خویش من

1 کنون داستان گوی در داستان ازان یک دل ویک زبان راستان

2 ز تختی که خوانی ورا طاق دیس که بنهاد پرویز دراسپریس

3 سرمایهٔ آن ز ضحاک بود که ناپارسا بود و ناپاک بود

4 بگاهی که رفت آفریدون گرد وزان تا زیان نام مردی ببرد

1 چنین تا بیامد مه فرودین بیاراست گلبرگ روی زمین

2 جهان از نم ابر پر ژاله شد همه کوه وهامون پراز لاله شد

3 بزرگان به بازی به باغ آمدند همه میش و آهو به راغ آمدند

4 چو خسرو گشاده در باغ دید همه چشمهٔ باغ پر ماغ دید

1 قلون بستد آن مهر و تازان چو غرو بیامد ز شهر کشان تا به مرو

2 همی‌بود تا روز بهرام شد که بهرام را آن نه پدارم شد

3 به خانه درون بود با یک رهی نهاده برش نار و سیب و بهی

4 قلون رفت تنها بدرگاه اوی به دربان چنین گفت کای نامجوی