پادشاهی خسرو پرویز در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 دو هفته برآمد بدو گفت شاه به خورشید و ماه و به تخت و کلاه

2 که برگویی آن جنگ خاقانیان ببندی کمر همچنان بر میان

3 بدو گفت شاها انوشه بدی روان را به دیدار توشه بدی

4 بفرمای تا اسپ و زین آورند کمان و کمند و کمین آورند

1 برآمد برین روزگاری دراز نبد گردیه را به چیزی نیاز

2 چنین می همی‌خورد با بخردان بزرگان و رزم آزموده ردان

3 بدان مجلس اندر یکی جام بود نوشته برو نام بهرام بود

4 بفرمود تا جام بنداختند وزان هرکسی دل بپرداختند

1 چنین تا بیامد مه فرودین بیاراست گلبرگ روی زمین

2 جهان از نم ابر پر ژاله شد همه کوه وهامون پراز لاله شد

3 بزرگان به بازی به باغ آمدند همه میش و آهو به راغ آمدند

4 چو خسرو گشاده در باغ دید همه چشمهٔ باغ پر ماغ دید

1 ازان پس چو گسترده شد دست شاه سراسر جهان شد ورا نیک خواه

2 همه تاجدارانش کهتر شدند همه کهتران زو توانگر شدند

3 گزین کرد از ایران چل و هشت هزار جهاندیده گردان و جنگی سوار

4 در گنج های کهن برگشاد که بنهاد پیروز و فرخ قباد

1 چو بر پادشاهیش شد پنج‌سال به گیتی نبودش سراسر همال

2 ششم سال زان دخت قیصر چو ماه یکی پورش آمد همانند شاه

3 نبود آن زمان رسم بانگ نماز به گوش چنان پروریده بناز

4 یکی نام گفتی مر او را پدر نهانی دگر آشکارا دگر

1 به قیصر یکی نامه فرمود شاه که برنه سزاوار شاهی کلاه

2 که مریم پسر زاد زیبا یکی که هرگز ندیدی چنو کودکی

3 نشاید مگر دانش و تخت را وگر در هنر بخشش و بخت را

4 چو من شادمانم تو شادان بزی که شاهی و گردنکشی را سزی

1 چویک ماه شد نامه پاسخ نوشت سخنهای با مغز و فرخ نوشت

2 سرنامه گفت آفرین مهان بران باد کو باد دارد جهان

3 بد و نیک بیند ز یزدان پاک وزو دارد اندر جهان بیم و باک

4 کند آفرین بر خداوند مهر کزین گونه بر پای دارد سپهر

1 کهن گشته این نامهٔ باستان ز گفتار و کردار آن راستان

2 همی نوکنم گفته‌ها زین سخن ز گفتار بیدار مرد کهن

3 بود بیست شش بار بیور هزار سخنهای شایسته و غمگسار

4 نبیند کسی نامهٔ پارسی نوشته به ابیات صدبار سی

1 چنان بد که یک روز پرویز شاه همی آرزو کرد نخچیرگاه

2 بیاراست برسان شاهنشهان که بودند از او پیشتر در جهان

3 چو بالای سیصد به زرین ستام ببردند با خسرو نیک نام

4 هزار و صد و شست خسرو پرست پیاده همی‌رفت ژوپین بدست

1 چو آگاهی آمد ز خسرو به راه به نزد بزرگان و نزد سپاه

2 که شیرین به مشکوی خسرو شدست کهن بود کار جهان نوشدست

3 همه شهر زان کار غمگین شدند پر اندیشه و درد و نفرین شدند

4 نرفتند نزدیک خسرو سه روز چهارم چو بفروخت گیتی فروز