پادشاهی خسرو پرویز در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 مرا سال بگذشت برشست و پنج نه نیکو بود گر بیازم به گنج

2 مگر بهره بر گیرم از پند خویش بر اندیشم از مرگ فرزند خویش

3 مرا بود نوبت برفت آن جوان ز دردش منم چون تن بی‌روان

4 شتابم همی تا مگر یابمش چویابم به بیغاره بشتابمش

1 دگر روز خسرو بیاراست گاه به سر برنهاد آن کیانی کلاه

2 نهادند در گلشن سور خوان چنین گفت پس رومیان را بخوان

3 بیامد نیاطوس با رومیان نشستند با فیلسوفان بخوان

4 چو خسرو فرود آمد از تخت بار ابا جامهٔ روم گوهر نگار

1 چوآمد به بهرام زین آگهی که تازه شد آن فر شاهنشهی

2 همانگه ز لشکر یکی نامجوی نگه کرد با دانش و آب روی

3 کجا نام او بود دانا پناه که بهرام را او بدی نیک خواه

4 دبیر سرافراز را پیش خواند سخنهای بایسته چندی براند

1 وزان پس چو دانست کامد سپاه جهان شد ز گرد سواران سیاه

2 گزین کرد زان رومیان صدهزار همه نامدار ازدرکارزار

3 سلیح و درم خواست واسپان جنگ سرآمد برو روزگار درنگ

4 یکی دخترش بود مریم بنام خردمند و با سنگ و با رای وکام

1 چو چندی برآمد برین روزگار شب و روز آسایش آموزگار

2 چنان بد که در کوه چین آن زمان دد و دام بودی فزون از گمان

3 ددی بود مهتر ز اسپی بتن فروهشته چون مشک گیسو رسن

4 به تن زرد و گوش و دهانش سیاه ندیدی کس او را مگر گرمگاه

1 چوشب دامن تیره اندر کشید سپیده ز کوه سیه بر دمید

2 مقاتوره پوشید خفتان جنگ بیامد یکی تیغ توری به چنگ

3 چو بهرام بشنید بالای خواست یکی جوشن خسرو آرای خواست

4 گزیدند جایی که هرگز پلنگ بر آن شاخ بی‌آب ننهاد چنگ

1 چو بر زد ز دریا درفش سپید ستاره شد از تیرگی ناامید

2 تبیره زنان از دو پرده سرای برفتند با پیل و باکرنای

3 خروش آمد و نالهٔ گاودم هم از کوههٔ پیل رویینه خم

4 تو گفتی بجنبد همی دشت وراغ شده روی خورشید چون پر زاغ

1 ز لشکر بسی زینهاری شدند به نزدیک خاقان به زاری شدند

2 برادر بیامد به نزدیک اوی که ای نامور مهتر جنگ جوی

3 سپاه دلاور به ایران کشید بسی زینهاری بر ما رسید

4 ازین ننگ تا جاودان بر درت بخندد همی لشکر و کشورت

1 ازآن پس چو خاقان به پردخت دل ز خون شد همه کشور چین چوگل

2 چنین گفت یک روز کز مرد سست نیاید مگر کار نا تندرست

3 بدان نامداری که بهرام بود مرا زو همه رامش و کام بود

4 کنون من ز کسهای آن نامدار چرا بازماندم چنین سست و خوار

1 چویک ماه شد نامه پاسخ نوشت سخنهای با مغز و فرخ نوشت

2 سرنامه گفت آفرین مهان بران باد کو باد دارد جهان

3 بد و نیک بیند ز یزدان پاک وزو دارد اندر جهان بیم و باک

4 کند آفرین بر خداوند مهر کزین گونه بر پای دارد سپهر