پادشاهی خسرو پرویز در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 چنین تا برآمد برین چندگاه ز گستهم پر درد شد جان شاه

2 برآشفت روزی به گردوی گفت که گستهم با گردیه گشت جفت

3 سوی او شدند آن بزرگ انجمن برانم که او بودشان رای زن

4 از آمل کس آمد ز کارآگهان همه فاش کرد آنچ بودی نهان

1 ازان پس چو گسترده شد دست شاه سراسر جهان شد ورا نیک خواه

2 همه تاجدارانش کهتر شدند همه کهتران زو توانگر شدند

3 گزین کرد از ایران چل و هشت هزار جهاندیده گردان و جنگی سوار

4 در گنج های کهن برگشاد که بنهاد پیروز و فرخ قباد

1 به قیصر یکی نامه فرمود شاه که برنه سزاوار شاهی کلاه

2 که مریم پسر زاد زیبا یکی که هرگز ندیدی چنو کودکی

3 نشاید مگر دانش و تخت را وگر در هنر بخشش و بخت را

4 چو من شادمانم تو شادان بزی که شاهی و گردنکشی را سزی

1 چو پیروز شد سوی ایران کشید بر شهریار دلیران کشید

2 به روز چهارم به آموی شد ندیدی زنی کو جهانجوی شد

3 به آموی یک چند بنشست و بود به دلش اندرون داوریها فزود

4 یکی نامه سوی برادر بدرد نوشت و زهر کارش آگاه کرد

1 وزان روی بهرام شد تا به مرو بیاراست لشکر چو پر تذرو

2 کس آمد به خاقان که از ترک و چین ممان‌تا کس آید به ایران زمین

3 که آگاهی ما به خسرو برند ورا زان سخن هدیهٔ نو برند

4 منادیگری کرد خاقان چین که بی‌مهر ماکس به ایران زمین

1 چو بر پادشاهیش شد پنج‌سال به گیتی نبودش سراسر همال

2 ششم سال زان دخت قیصر چو ماه یکی پورش آمد همانند شاه

3 نبود آن زمان رسم بانگ نماز به گوش چنان پروریده بناز

4 یکی نام گفتی مر او را پدر نهانی دگر آشکارا دگر

1 برآمد برین روزگاری دراز نبد گردیه را به چیزی نیاز

2 چنین می همی‌خورد با بخردان بزرگان و رزم آزموده ردان

3 بدان مجلس اندر یکی جام بود نوشته برو نام بهرام بود

4 بفرمود تا جام بنداختند وزان هرکسی دل بپرداختند

1 چو آگاهی آمد به شاه بزرگ که از بیشه بیرون خرامید گرگ

2 سپاهی بیاورد بهرام گرد که از آسمان روشنایی ببرد

3 بخراد بر زین چنین گفت شاه که بگزین برین کار بر چارماه

4 یکی سوی خاقان بی‌مایه پوی سخن هرچ دانی که باید بگوی

1 ازان پس فزون شد بزرگی شاه که خورشید شد آن کجا بود ماه

2 همه روز با دخت قیصر بدی همو بر شبستانش مهتر بدی

3 ز مریم همی‌بود شیرین بدرد همیشه ز رشکش دو رخساره زرد

4 به فرجام شیرین ورا زهر داد شد آن نامور دخت قیصرنژاد

1 چو آگاهی آمد ز خسرو به راه به نزد بزرگان و نزد سپاه

2 که شیرین به مشکوی خسرو شدست کهن بود کار جهان نوشدست

3 همه شهر زان کار غمگین شدند پر اندیشه و درد و نفرین شدند

4 نرفتند نزدیک خسرو سه روز چهارم چو بفروخت گیتی فروز