سحر دل خود به خود فریاد می کرد از فایز بیتی 157
1. سحر دل خود به خود فریاد می کرد
از این فریاد خاطر شاد می کرد
سحر دل ناله های زار می کرد از فایز بیتی 158
1. سحر دل ناله های زار می کرد
چنان که دیده را خونبار می کرد
فلک! از جور تو دل پر زخون بود از فایز بیتی 159
1. فلک! از جور تو دل پر زخون بود
غم و اندوه من از حد فزون بود
دل من همچو هدهد در سبا شد از فایز بیتی 160
1. دل من همچو هدهد در سبا شد
خیالم چون سلیمان در قفا شد
سر و زلف تو آشوب جهان شد از فایز بیتی 161
1. سر و زلف تو آشوب جهان شد
اسیر زلف تو پیر و جوان شد
مرا ز آنروز قصه مشکل افتاد از فایز بیتی 162
1. مرا ز آنروز قصه مشکل افتاد
که کار من رجوعش با دل افتاد
سهی سرو این قد و بالا ندارد از فایز بیتی 163
1. سهی سرو این قد و بالا ندارد
گل احمر چنین سیما ندارد
شب آمد تا شب وصل آردم یاد از فایز بیتی 164
1. شب آمد تا شب وصل آردم یاد
دهد خاک وجودم جمله بر باد
دلا گر زار گریم بر تو شاید از فایز بیتی 165
1. دلا گر زار گریم بر تو شاید
که هر جا تیری آید بر تو آید
مرا شب سیل آه از دل بر آید از فایز بیتی 166
1. مرا شب سیل آه از دل بر آید
که یادم از دو زلف دلبر آید
ز آب و آتش و از خاک و از باد از فایز بیتی 167
1. ز آب و آتش و از خاک و از باد
خدا رخسار خوبان را صفا داد
بتا بیهوده منما گریه بسیار از فایز بیتی 168
1. بتا بیهوده منما گریه بسیار
بمیرم تا نبینم گریه ات یار