مه ده چار پیشت مضمحل شد از فایز بیتی 121
1. مه ده چار پیشت مضمحل شد
سهیل از گوشه چشمت خجل شد
سحرگاهان که شبنم بر گل افتد از فایز بیتی 122
1. سحرگاهان که شبنم بر گل افتد
زتو شور و فغان در بلبل افتد
بهار آمد زمردسان زمین شد از فایز بیتی 123
1. بهار آمد زمردسان زمین شد
در و دشت و چمن صحرای چین شد
شما که ساکنان کوی یارید از فایز بیتی 124
1. شما که ساکنان کوی یارید
چرا این نعمت آسان می شمارید؟
بتا زلف تو سر از سر کشان برد از فایز بیتی 125
1. بتا زلف تو سر از سر کشان برد
به میدان گوی حسن از مهوشان برد
خبر داری به من هجران چها کرد از فایز بیتی 126
1. خبر داری به من هجران چها کرد
دلم را ریش و جانم مبتلا کرد؟
دو زلف یار عنبر می تراود از فایز بیتی 127
1. دو زلف یار عنبر می تراود
جبینش نور اظهر می تراود
نه یادم می کنی نه می روی یاد از فایز بیتی 128
1. نه یادم می کنی نه می روی یاد
به خیری باد یادت ای پریزاد
دو چشمت چون به چشمانم نگه کرد از فایز بیتی 129
1. دو چشمت چون به چشمانم نگه کرد
لب لعل و رخت روزم سیه کرد
سحر، دل ناله های زار می کرد از فایز بیتی 130
1. سحر، دل ناله های زار می کرد
چنان که دیده را خونبار می کرد
دلم از فرقت روی تو خون شد از فایز بیتی 131
1. دلم از فرقت روی تو خون شد
سرشکم چون رخ تو لاله گون شد
شب هجران مرا جان بر لب آورد از فایز بیتی 132
1. شب هجران مرا جان بر لب آورد
فلک از گردش افتد کاین شب آورد