سحر چون زهره از مشرق برآمد از فایز بیتی 109
1. سحر چون زهره از مشرق برآمد
نگارم همچو مه از در درآمد
سحر گاهان به گلشن انجمن بود از فایز بیتی 110
1. سحر گاهان به گلشن انجمن بود
گل نسرین و سرو و یاسمن بود
حصار دوست گر ز آهن بر آرند از فایز بیتی 111
1. حصار دوست گر ز آهن بر آرند
به دورش خندقی از اخگر آرند
بتم سرپنجه با لوح و قلم زد از فایز بیتی 112
1. بتم سرپنجه با لوح و قلم زد
زمین و آسمان از نو به هم زد
بهار آمد زمین فیروزه گون شد از فایز بیتی 113
1. بهار آمد زمین فیروزه گون شد
به عزم سیر دلدارم برون شد
ره عشقست باید ز آن حذر کرد از فایز بیتی 114
1. ره عشقست باید ز آن حذر کرد
به اول گام باید ترک سر کرد
به دل گفتم مکن این قدر فریاد از فایز بیتی 115
1. به دل گفتم مکن این قدر فریاد
که اندر خرمن صبر آتش افتاد
دگر شب شد که تا جانم بسوزد از فایز بیتی 116
1. دگر شب شد که تا جانم بسوزد
گریبان تا به دامانم بسوزد
دگر شب شد که دل بی تاب گردد از فایز بیتی 117
1. دگر شب شد که دل بی تاب گردد
دو چشمم نا امید از خواب گردد
دل من حالت پروانه دارد از فایز بیتی 118
1. دل من حالت پروانه دارد
ز آتش سوختن پروا ندارد
نخستین بار باید ترک جان کرد از فایز بیتی 119
1. نخستین بار باید ترک جان کرد
سپس آهنگ روی گلرخان کرد
که بر نخل امید من تبر زد؟ از فایز بیتی 120
1. که بر نخل امید من تبر زد؟
که بر مبنای اقبالم حجر زد؟