قصاید در دیوان اشعار فرخی سیستانی

1 خسرو می خواست هم از بامداد خلق بمی خوردن اوگشت شاد

2 خرمی و شادی از می بود خرمی و شادی را داد داد

3 ماه درخشنده قدح پیش برد سرو خرامنده بپای ایستاد

4 با طرب و خرمی و فال نیک شاه قدح بستد و برکف نهاد

1 ای همه ساله زخوی تو دل سلطان شاد دل سلطان همه سال از خوی تو شادان باد

2 با علی خیزد هر کز تو بیاموزد علم با عمر خیزد هر کز تو بیاموزد داد

3 زانکه استاد تو اندر همه کاری پدرست چون پدر گشتی اندر همه کاری استاد

4 کیست کز نعمت زر تو و از بخشش تو کار ویران شده خویش نکردست آباد

1 هر روز مرا عشق نگاری بسر آید در باز کند ناگه و گستاخ در آید

2 ور در بدو سه قفل گران سنگ ببندم ره جوید و چون مورچه از خاک برآید

3 ور شب کنم از خانه بجای دگر آیم او شب کند ازخانه بجای دگر آید

4 جورم ز دل خویشست از عشق چه نالم عشق ار چه درازست هم آخر بسر آید

1 هر که بود از یمین دولت شاد دل بمهر جمال ملت داد

2 هر که او حق نعمتش بشناخت میر مارا نوید خدمت داد

3 طاعت آن ملک بجا آورد هرکه او دل برین امیر نهاد

4 وقت رفتن ملک بمیر سپرد لشکر خویش و بنده و آزاد

1 ای دل من ترا بشارت داد که ترا من بدوست خواهم داد

2 تو بدو شادمانه ای بجهان شاد باد آنکه توبدویی شاد

3 تا نگویی که مرمرا مفرست که کسی دل بدوست نفرستاد

4 دوست از من ترا همی طلبد رو بر دوست هر چه بادا باد

1 عاشقانرا خدای صبر دهاد هیچکسرا بلای عشق مباد

2 با همه بیدلان برابر گشت هر که اندر بلای عشق افتاد

3 هر که را عشق نیست انده نیست دل بعشق از چه روی باید داد

4 عشق بر من در نشاط ببست عشق بر من در بلا بگشاد

1 ای پسر گر دل من کرد همی خواهی شاد از پس باده مرا بوسه همی باید داد

2 نقل با باده بود باده دهی نقل بده دیر گاهیست که این رسم نهاد آنکه نهاد

3 چند گاهیست که از باده و از بوسه مرا نفکندستی بیهوش و نکردستی شاد

4 وقت آن آمد کز باده مرا مست کنی گاه آن آمد کز بوسه مرا بدهی داد

1 ای دل میر اولیا بتو شاد خلعت میر بر تو فرخ باد

2 روی دیوان او مزین گشت تا ترا خلعت وزارت داد

3 لاجرم کار او کنی بنظام لا جرم گنج او کنی آباد

4 خواست تا تو بدو ره آموزی شغل او را قوی کنی بنیاد

1 از باغ باد بوی گل آورد بامداد وز گل مرا سوی مل سوری پیام داد

2 گفتا من آمدم تو بیا تا بروی من آزادگان ز خواجه بنیکی کنند یاد

3 خواجه بزرگ ابوعلی آن بی بهانه جود خواجه بزرگ ابوعلی آن بی بهانه راد

4 دستور شهریار که اندر سپاه او صد شاه و خسروست چو کسری و کیقباد

1 گر نه آیین جهان از سر همی دیگر شود چون شب تاری همی از روز روشن تر شود

2 روشنایی آسمان را باشد و امشب همی روشنی بر آسمان از خاک تیره بر شود

3 روشنی بر آسمان زین آتش جشن سده ست کز سرای خواجه با گردون همی همسر شود

4 آتشی کرده ست خواجه کز فراوان معجزات هر زمان گیرد نهادی، هر زمان دیگر شود