تا پرنیان سبز بورن کرد بوستان از فرخی قصیده 151
1. تا پرنیان سبز بورن کرد بوستان
با مصمت سپید همی گردد آسمان
چو زر شدند رزان، از چه؟ از نهیب خزان از فرخی قصیده 152
1. چو زر شدند رزان، از چه؟ از نهیب خزان
بکینه گشت خزان، با که؟ باستاک رزان
ای برید شاه ایران از کجا رفتی چنین از فرخی قصیده 153
1. ای برید شاه ایران از کجا رفتی چنین
نامه ها نزد که داری؟ بار کن! بگذار! هین
بدان خوشی وبدان نیکویی لب و دندان از فرخی قصیده 154
1. بدان خوشی وبدان نیکویی لب و دندان
اگر بجان بتوانی خرید نیست گران
میغ بگشاد و دگرباره بیفروخت جهان از فرخی قصیده 155
1. میغ بگشاد و دگرباره بیفروخت جهان
روزی آمد که توان داد از آن روز نشان
مکن ای ترک مکن قدر چنین روز بدان از فرخی قصیده 156
1. مکن ای ترک مکن قدر چنین روز بدان
چون شد این روز، درین روز رسیدن نتوان
آمد آن نو بهار تو به شکن از فرخی قصیده 157
1. آمد آن نو بهار تو به شکن
بازگشتی بکرد توبه من
نگار من آن لعبت سیمتن از فرخی قصیده 158
1. نگار من آن لعبت سیمتن
مه خلخ و آفتاب ختن
گفتم گلست یا سمنست آن رخ و ذقن از فرخی قصیده 159
1. گفتم گلست یا سمنست آن رخ و ذقن
گفتا یکی شکفته گلست و یکی سمن
سیه زلف آن سرو سیمین من از فرخی قصیده 160
1. سیه زلف آن سرو سیمین من
همه تاب و پیچست و بند و شکن
اندر آمد به باغ باد خزان از فرخی قصیده 161
1. اندر آمد به باغ باد خزان
گرد برگشت گرد شاخ رزان
بت من آن به دو رخ چون شکفته لاله ستان از فرخی قصیده 162
1. بت من آن به دو رخ چون شکفته لاله ستان
چو دید روی مرا روی خویش کرد نهان