مانده در کوی مغان تا ابدم عاشق و مست از نوایی غزل 84
1. مانده در کوی مغان تا ابدم عاشق و مست
که شدم شیفته مغبچگان روز الست
در میکده آنرا که به کف جام شراب است از نوایی غزل 85
1. در میکده آنرا که به کف جام شراب است
عیبش مکن ار شام و سحر مست و خراب است
ز بحر چرخ به کشتی عمر صد خلل است از نوایی غزل 86
1. ز بحر چرخ به کشتی عمر صد خلل است
دواش بحر شراب و سفینه غزل است
هرگز گدای میکده از شاه غم نداشت از نوایی غزل 87
1. هرگز گدای میکده از شاه غم نداشت
کز التفات پیر مغان هیچ کم نداشت
یارب آن مغبچه شوخ ز میخانه کیست؟ از نوایی غزل 88
1. یارب آن مغبچه شوخ ز میخانه کیست؟
مست در میکده از ساغر و پیمانه کیست؟
بود آب زده ساحت میدان خرابات از نوایی غزل 89
1. بود آب زده ساحت میدان خرابات
بزم طرب آماده در ایوان خرابات
دل چو پروانه ز شمع رخ جانانه بسوخت از نوایی غزل 90
1. دل چو پروانه ز شمع رخ جانانه بسوخت
وه چه پروانه که از شعله او خانه بسوخت
دید آن که پی من به خرابات فنا رفت از نوایی غزل 91
1. دید آن که پی من به خرابات فنا رفت
سرها چو حباب آمد و بر باد فنا رفت
هر دل که نه صاف است برو فیض خرام است از نوایی غزل 92
1. هر دل که نه صاف است برو فیض خرام است
مرآة رخ دوست دل آئینه فام است
بیا که هاتف میخانه دوش پنهان گفت از نوایی غزل 93
1. بیا که هاتف میخانه دوش پنهان گفت
به من حکایتی از سر می که نتوان گفت
من و میل الف قامت آن حورسرشت از نوایی غزل 94
1. من و میل الف قامت آن حورسرشت
بر سرم چون که قضا در ازل این حرف نوشت
تا کوثر و فردوس ره دور و دراز است از نوایی غزل 95
1. تا کوثر و فردوس ره دور و دراز است
وان عیش غنیمت که در میکده باز است