غزلیات در دیوان اشعار فارسی امیرعلیشیر نوایی

1 ز هجرت ای مَهِ بی‌مهر دل نابود شد تن هم چه بودی گر بدان دو رفته همره بودمی من هم

2 اگر میرم نخواهم دوخت زخم تیغ آن قاتل ز مریم رشته گر آرند و از عیسیش سوزن هم

3 ز عشق صد گره در کار بود از هجر یار اینک گره افتاد بر چاک گریبان بلکه دامن هم

4 جدا زان زلف و رو سال و مه از بس رنج مهجوری ملول از شام تیره گشته‌ام وز روز روشن هم

1 باده صافست و خرابات صفایی دارد روم آن سو که عجب آب و هوایی دارد

2 جامه سرخ ببر کرد و دلیلست به خون زانکه از خون کسان رنگ قبایی دارد

3 جلوه ابرویت از می سرم افکند بزیر گو بکن سجده که خوش قبله نمایی دارد

4 سگ وفادار و جفاجو به جهان سگ منشان من سگ آن کسم ای دل که وفایی دارد

1 کس نخل ناز چون قدت ای سیمبر ندید چون لعل می پرست تو گلبرگ تر ندید

2 جان از لب تو راند سخن لیک ازان دهن ظاهر نکرد هیچ تکلم مگر ندید

3 با حسن و دلبری چو تو فرزند نازنین مادر به مهد ناز ترا و پدر ندید

4 بس کن خدای را تو مؤذن فغان خویش کس شام نامرادی ما را سحر ندید

1 قدح به خلوت یارم بهانه‌ای باشد مرادم از دو سرا کنج خانه‌ای باشد

2 ز تیر عشق تو زخمی به سینه می‌خواهم که هرکجا روم از تو نشانه‌ای باشد

3 غرض ازین که بهر آستانه مالم روی به چشم روشنی از آستانه‌ای باشد

4 ز ماه روی تو آن خال شد مراد دلم ز خرمنی غرض مور دانه‌ای باشد

1 حسنی که دیده دید دل آنسوی مایل است فریاد دل ز دیده و آه من از دل است

2 خواهم که آتش افتد از آن چهره در نقاب گو از چه رو بچشمم ازان روی حایل است

3 در ظلمت فراق چو نوشم زلال خضر آب حیات نیست که آن زهر قاتل است

4 هر چند دلفروز بود آفتاب می آن هم به زیب گلشن حسن تو داخل است

1 گدای دیر ز شاه زمان چه غم دارد که از سفال خرابات جام جم دارد

2 منش به تهمت رندی جزا دهم بر عکس به زهدم آنکه درین دیر متهم دارد

3 ردای سرخ ز می بر سر عصا بندم گدا که غرقه به می شد چنین علم دارد

4 نظر به کعبه مقصود باشدم از دیر چرا که روزنه ای جانب حرم دارد

1 اگر چه نیست امید وصال او هرگز ولی نبوده دلم بی خیال او هرگز

2 مگو به مثل ویی دل ده و ازو وا ره نبود و نیست ز خوبان مثال او هرگز

3 چنانکه لازم بحرست نقطه گاه رقم نشد ز دیده برون نقش خال او هرگز

4 اگر چه قد تو بیرون ز اعتدالم گشت کم و زیاده نشد اعتدال او هرگز

1 اگر ز عین جفا چشم او دلم بشکست چه مردمی متوقع بود ز کافر مست

2 مرا که مرغ دل از قید دام فارغ بود به حلقه موی یکی طره شد دگر پا بست

3 چو نخل قد تو در باغ سینه بنشاندم به سینه تیر تو چون نخل دیگرم ننشست

4 خودی فروخته رندان می مغانه خرند نه خود پرست چو شیخ است رند باده پرست

1 عکس رخسار چو بر ساغر صهبا فکنم گونه ای زردوشی در می حمرا فکنم

2 ای گدایان در میکده همت ه به جهد خویشتن را اگر از صومعه آنجا فکنم

3 وه که آن مغبچه پروا نکند گر خود را بر در دیر ز ایوان مسیحا فکنم

4 اهل دین تو به دهندم ز می ایدل چه عجب خویش را گر به میان مغ و ترسا فکنم

1 خوش آن رندی که از دوران دلش چون زنگ غم گیرد سفال میکده بر کف به جای جام جم گیرد

2 چو ساقی از پی ساغر گزک هم لب بلب بخشد من دیوانه میخواهم که ساغر دم به دم گیرد

3 شود چون عاشق و می نوشد از من خوارتر بینی کسی کو در حریم زهد خود را محترم گیرد

4 چو دارم سیم و زر مجموع حق میفروش است آن و گر آن صرف شد باید گرو را خرقه هم گیرد