غزلیات در دیوان اشعار فارسی امیرعلیشیر نوایی

1 زاهدا در روضه گر می از کف دلدار نیست روضه ای خوشتر مرا از کلبه خمار نیست

2 عاشقانرا هیچ جنت نیست چون گلزار وصل کوثر و طوبی مثال لعل و قد یار نیست

3 دل پر از خار جفایت گشت همچون خار پشت نیست جایش زانکه بیرون کرده سر زو خار نیست

4 بر تنم در هر بن مویش که نیش هجر تست یک سر مو نیست جایی کاندرو افکار نیست

1 حسنی که دیده دید دل آنسوی مایل است فریاد دل ز دیده و آه من از دل است

2 خواهم که آتش افتد از آن چهره در نقاب گو از چه رو بچشمم ازان روی حایل است

3 در ظلمت فراق چو نوشم زلال خضر آب حیات نیست که آن زهر قاتل است

4 هر چند دلفروز بود آفتاب می آن هم به زیب گلشن حسن تو داخل است

1 باز دل تفرقه در توبه و طامات انداخت ساغر می زده خود را به خرابات انداخت

2 این طرف غلغله از خیل خرابات افکند آن طرف دغدغه در اهل مناجات انداخت

3 هادیش همت رندان شد اگر نی خود را که تواند بدر از آن همه آفات انداخت

4 سر که انداخت بر پیر خرابات مغان نه به تکلیف که از فخر و مباهات انداخت

1 تا گدایی در میکده آیین منست رخنه‌ها از مژه مغبچه در دین منست

2 زان دم از یاری می می‌زنم ای شیخ که او همدم فیض‌رسان دل غمگین منست

3 تا که در دیر شدم جرعه کش پیر مغان در حرم طنطنه حشمت و تمکین منست

4 آن دهم بی‌تو چنانست که سودی نکند گر همه جنت و حور از پی تسکین منست

1 کافر عشقم و سودای بتان دین منست خاک بتخانه شدن شیوه و آیین منست

2 اثر نعل سم رخش تو و پای سگت در شب تیره هجران مه و پروین منست

3 چون ز میخانه برون آیم و هشیار شوم چرخ از وسوسه عقل چو در کین منست

4 بلبل لال مگو فصل دی از فرقت گل دور از روی تو مرغ دل غمگین منست

1 من درد زهر هجران درمی‌کشم به یادت تو صاف عیش در کش کاب حیات بادت

2 ما از خمار مردیم در کنج نامرادی ساغر تهی مبادت از باده مرادت

3 ای کز ریا غمت بود وز باده شاد گشتی غمگین مباد یا رب هرگز درون شادت

4 گر خانقاه تقوی در بسته شد چه باک است دیر فنا کشادست زو باز شد کشادت

1 اگر چه پیر مغانم پیاله داد به دست به عشوه مغبچه ام کرد مست و باده پرست

2 ز شیخ و خانقه و حور و روضه ام فارغ مرا که پیر و جوانی چنین میسر هست

3 ببین بلندی چرخ برین و پستی خاک نگون شدن چو نخواهی بساز خود را پست

4 خوشم ز مستی جام فنا به شکر همین که نیستم ز می عجب و خود پرستی مست

1 آمد بهار دلکش و گلهای تر شکفت دلها ز آن نشاط ز گل بیشتر شکفت

2 دل از صباحت رخ خوبت گشاده شد مانند غنچه ای که به وقت سحر شکفت

3 میآید از گل چمن عشق بوی خون گویا که غنچه هاش ز خون جگر شکفت

4 گر خنده زد ز گریه چشمم عجب مدان چون ابر اشک ریخت گل تازه برشکفت

1 نیست یکدل کز جفای چشم او بیمار نیست یا که چشمی کز غم دل تا سحر بیدار نیست

2 گر چه ناهمواری گردون برون از غایت است در جفا چون آن مه بی مهر ناهموار نیست

3 وصل خاصان را بود کنج غم و مرغ دلم تا بود ویران مقام جغد در گلزار نیست

4 نبود اندر عشق با فرهاد و شیرین نسبتم زانکه با اهل خرد دیوانگان را کار نیست

1 تنم از رنج در بیچارگی سوخت دلم از عشق در آوارگی سوخت

2 دلم را پاره پاره سوختی عشق ولی هجر آمد و یکبارگی سوخت

3 ز نعل رخشش آتش جست گویا ز آهم نعل سم بارگی سوخت

4 اگر سوزم به می خوردن عجب نیست سمندر هم از آتش خوارگی سوخت