غزلیات در دیوان اشعار فارسی امیرعلیشیر نوایی

1 چه عکس ساقی خورشیدوش در ساغرم افتد شراب از ساغر خورشید خوردن در سرم افتد

2 چو عقد دختر رز خواستم هر شب بخواب خوش عروس آفتاب از آسمان در بسترم افتد

3 درون مهر صد گل از کواکب بشکفد هر گه ز می گلها بروی ساقی مه پیکرم افتد

4 مرا جان برد صد ره از برای وعده بوسی ز مستی و جنون دیگر چو گوید باورم افتد

1 چیست دانی ناله مرغ سحر هنگام صبح با حریفان صبوحی می‌دهد پیغام صبح

2 یعنی اول می چو بگرفتند شوخان چمن لاله از یاقوت و نرگس نیز از زر جام صبح

3 باده گلرنگ را در جام چون خورشید نوش شسته شد از چشمه خور خون رخ گلفام صبح

4 چون بخندد همچو غنچه صبح کاینک دم به دم غنچه‌آسا زعفران آید برون از کام صبح

1 منور است به روی تو دیده جانم معطر است به بوی تو کنج احزانم

2 ازان زمان که ترا یار خویش دانستم به یاریت که دگر خویشرا نمیدانم

3 صبا مساز پریشان شکنج طره یار که از تخیل آن دل شود پریشانم

4 چسان برون روم از دیر ای مسلمانان که حرف مغبچگان گشته نقد ایمانم

1 اگر چه پیر مغانم پیاله داد به دست به عشوه مغبچه ام کرد مست و باده پرست

2 ز شیخ و خانقه و حور و روضه ام فارغ مرا که پیر و جوانی چنین میسر هست

3 ببین بلندی چرخ برین و پستی خاک نگون شدن چو نخواهی بساز خود را پست

4 خوشم ز مستی جام فنا به شکر همین که نیستم ز می عجب و خود پرستی مست

1 باز تیغ ظلم بر کف تندخوی من رسید ریخت هر سویی دو صد خون تا به سوی من رسید

2 هر چه از طوفان اشک من رسید اندر غمش بر همه روی زمین اول به روی من رسید

3 سنگباران فلک صد جا سرم را هم شکست سنگ بیدادش نه تنها بر سبوی من رسید

4 گر چه من دیدم ملالتها ز گفت و گوی خلق خلق را هم بس ملال از گفت و گوی من رسید

1 ساقی ما که به گردش می گلفام افکند ای بسا فتنه که در گردش ایام افکند

2 هوش رندان بشد از جام می او گویا داروی بیهوشی آمیخته در جام افکند

3 آتشین می که به من داشت ولی داد به غیر آتشم در دل بی طاقت و آرام افکند

4 سوخت مرغ چمنم وقت صبوح از افغان چون نظر جانب آن سرو گلندام افکند

1 زهی صد پیر کنعانی مریدت دو صد یوسف غلام زر خریدت

2 گلت بشکفت اندر گلشن قرب نسیم باغ وحدت چون وزیدت

3 شدی افلاک رو چون مژده وصل رسانید آسمان پیما بریدت

4 چه باک از رنج عالم پیکرت را چو دل در مأمن قرب آرمیدت

1 زاهدا در روضه گر می از کف دلدار نیست روضه ای خوشتر مرا از کلبه خمار نیست

2 عاشقانرا هیچ جنت نیست چون گلزار وصل کوثر و طوبی مثال لعل و قد یار نیست

3 دل پر از خار جفایت گشت همچون خار پشت نیست جایش زانکه بیرون کرده سر زو خار نیست

4 بر تنم در هر بن مویش که نیش هجر تست یک سر مو نیست جایی کاندرو افکار نیست

1 ای خوش آنانکه سحر دامن یاری گیرند قدح باده پی دفع خماری گیرند

2 رفعت پیر مغان بین که فلک را به نجوم ز آتش غیرت او دود شراری گیرند

3 خاک آن شاه و شانم که گه کشتن خلق ترک صد خون ز فغان دل زاری گیرند

4 ما به رندی چو علم بر در میخانه زدیم نه که ارباب نصیحت پی کاری گیرند

1 شد بلا چشم تو ای گلرخسار نقطه زیر بلا خال عذار

2 اینکه در جان و دل آتش زده ای دل ازین هست به جان منت دار

3 باده لعل لبت پیش نظر از چه شد چشم تو در عین خمار

4 جلوه سرو روان تو حیات دهد اما کشدم در رفتار