ای خوش آنانکه سحر از امیرعلیشیر نوایی غزل 156
1. ای خوش آنانکه سحر دامن یاری گیرند
قدح باده پی دفع خماری گیرند
حسن روی حور جنت را از امیرعلیشیر نوایی غزل 157
1. حسن روی حور جنت را فلک اظهار کرد
چون رخ خوب تو دید از کعبه استغفار کرد
طریق شیوه رندی کسی از امیرعلیشیر نوایی غزل 158
1. طریق شیوه رندی کسی بجا آورد
که روی دل سوی میخانه فنا آورد
چه عجب گر خوی آن چهره از امیرعلیشیر نوایی غزل 159
1. چه عجب گر خوی آن چهره دل ما ببرد
کوه را سیل چنین گر رسد از جا ببرد
دو زلف کان مه نامهربان از امیرعلیشیر نوایی غزل 160
1. دو زلف کان مه نامهربان به تاب افکند
نقاب بر مه و برقع بر آفتاب افکند
چشمم چو بر آن روی از امیرعلیشیر نوایی غزل 161
1. چشمم چو بر آن روی چو رشک قمر افتاد
از چشم دوید انجم و بر روی در افتاد
هوای می به سر هر که از امیرعلیشیر نوایی غزل 162
1. هوای می به سر هر که چون حباب رود
عجب نباشد اگر در سر شراب رود
گدای دیر ز شاه زمان از امیرعلیشیر نوایی غزل 163
1. گدای دیر ز شاه زمان چه غم دارد
که از سفال خرابات جام جم دارد
علی الصباح مغان از امیرعلیشیر نوایی غزل 164
1. علی الصباح مغان قفل دیر باز کنید
دو جام باعث گفتار اهل راز کنید
رندان که میل باده از امیرعلیشیر نوایی غزل 165
1. رندان که میل باده به دیر فنا کنند
آیا بود که جام اشارت بما کنند
از غم یک شب که در هجرش از امیرعلیشیر نوایی غزل 166
1. از غم یک شب که در هجرش دلم زاری کشید
با کسی مانم که او یک سال بیماری کشید
ساقی ما که به گردش از امیرعلیشیر نوایی غزل 167
1. ساقی ما که به گردش می گلفام افکند
ای بسا فتنه که در گردش ایام افکند