اقبال ره به کوی مغانم نمیدهد از نوایی غزل 180
1. اقبال ره به کوی مغانم نمیدهد
ادبار آنچه طالب آنم نمیدهد
چند دل را غم و اندیشه دنیا ببرد از نوایی غزل 181
1. چند دل را غم و اندیشه دنیا ببرد
می صافی مگر این تیرگی ما ببرد
صبح رندان صبوحی در میخانه زدند از نوایی غزل 182
1. صبح رندان صبوحی در میخانه زدند
در خرابات مغان ساغر مستانه زدند
غزال زر ز فلک در مقام ما افتد از نوایی غزل 183
1. غزال زر ز فلک در مقام ما افتد
که چون تو آهوی وحشی به دام ما افتد
تا خرقه و سجاده ام افتد در می چند از نوایی غزل 184
1. تا خرقه و سجاده ام افتد در می چند
خواهم طرف میکده رفتن قدمی چند
خوش آن رندی که از دوران دلش چون زنگ غم گیرد از نوایی غزل 185
1. خوش آن رندی که از دوران دلش چون زنگ غم گیرد
سفال میکده بر کف به جای جام جم گیرد
نه از می لعل آن مه پیکر آلود از نوایی غزل 186
1. نه از می لعل آن مه پیکر آلود
کز آب خضر گلبرگ تر آلود
از شهد نگویم لب آن سیمبر آلود از نوایی غزل 187
1. از شهد نگویم لب آن سیمبر آلود
از شیره جانست که گلبرگ تر آلود
در سرم ذوق می عشق همان است که بود از نوایی غزل 188
1. در سرم ذوق می عشق همان است که بود
سر همان خاک ره دیر مغان است که بود
صوفی ز میم واقف اسرار نهان کرد از نوایی غزل 189
1. صوفی ز میم واقف اسرار نهان کرد
من نیز چو نوشم به کنم آنچه توان کرد
باده صافست و خرابات صفایی دارد از نوایی غزل 190
1. باده صافست و خرابات صفایی دارد
روم آن سو که عجب آب و هوایی دارد
واعظان تا چند منع جام و ساغر میکنند از نوایی غزل 191
1. واعظان تا چند منع جام و ساغر میکنند
چون دماغ خویش را هم گه گهی تر میکنند