اقبال ره به کوی مغانم از امیرعلیشیر نوایی غزل 180
1. اقبال ره به کوی مغانم نمی‌دهد
ادبار آنچه طالب آنم نمی‌دهد
...
چند دل را غم و اندیشه از امیرعلیشیر نوایی غزل 181
1. چند دل را غم و اندیشه دنیا ببرد
می صافی مگر این تیرگی ما ببرد
...
صبح رندان صبوحی از امیرعلیشیر نوایی غزل 182
1. صبح رندان صبوحی در میخانه زدند
در خرابات مغان ساغر مستانه زدند
...
غزال زر ز فلک در مقام از امیرعلیشیر نوایی غزل 183
1. غزال زر ز فلک در مقام ما افتد
که چون تو آهوی وحشی به دام ما افتد
...
تا خرقه و سجاده ام از امیرعلیشیر نوایی غزل 184
1. تا خرقه و سجاده ام افتد در می چند
خواهم طرف میکده رفتن قدمی چند
...
خوش آن رندی که از از امیرعلیشیر نوایی غزل 185
1. خوش آن رندی که از دوران دلش چون زنگ غم گیرد
سفال میکده بر کف به جای جام جم گیرد
...
نه از می لعل آن مه از امیرعلیشیر نوایی غزل 186
1. نه از می لعل آن مه پیکر آلود
کز آب خضر گلبرگ تر آلود
...
از شهد نگویم لب آن از امیرعلیشیر نوایی غزل 187
1. از شهد نگویم لب آن سیمبر آلود
از شیره جانست که گلبرگ تر آلود
...
در سرم ذوق می عشق از امیرعلیشیر نوایی غزل 188
1. در سرم ذوق می عشق همان است که بود
سر همان خاک ره دیر مغان است که بود
...
صوفی ز میم واقف اسرار از امیرعلیشیر نوایی غزل 189
1. صوفی ز میم واقف اسرار نهان کرد
من نیز چو نوشم به کنم آنچه توان کرد
...
باده صافست و خرابات از امیرعلیشیر نوایی غزل 190
1. باده صافست و خرابات صفایی دارد
روم آن سو که عجب آب و هوایی دارد
...
واعظان تا چند منع از امیرعلیشیر نوایی غزل 191
1. واعظان تا چند منع جام و ساغر می‌کنند
چون دماغ خویش را هم گه گهی تر می‌کنند
...