غزلیات در دیوان اشعار فارسی امیرعلیشیر نوایی

1 غیر خوناب نیابند بجان و دل ما گوئیا عشق بخون کرد مخمر گل ما

2 از ره عشق گذشتن نشد ای پیر طریق تا که شد کوی خرابات مغان منزل ما

3 مشکل ما همه باشد ز خمار ای ساقی جز به یک رطل گران حل نشود مشکل ما

4 گر چه در دیر گداییم ولی گاه نشاط ره نیابند شهان بر طرف محفل ما

1 در میکده صلاح و ورع در شماره نیست آنجا جز آنکه باده بنوشند چاره نیست

2 حال مآل دردکشان گرچه شد نهان احوال اهل صومعه هم آشکاره نیست

3 شد این کنار بحر سرشکم کنار من وین طرفه تر که آن طرفش را کناره نیست

4 گر پاره ساخت تیغ جفای فلک دلم کو دل که از جفای فلک پاره پاره نیست؟!

1 میکند وقت صبح نعره سحاب که زمان صبوح را دریاب

2 از گلستان کشید مرغ صفیر در شبستان نمود ناله رباب

3 زین فغانها ز هر طرف یک یک برگرفتند سر ز خواب احباب

4 نیم مخمور و نیم مست شدند جانب بزم صبحگاه بشتاب

1 قدم به کلبه‌ام از لطف بیکرانهٔ توست که بنده بنده تو بود و خانه خانهٔ توست

2 شب به کوی وی ای دل چه‌ها فتاده که روز به شهر و کوه و دمن خلق بر فسانهٔ توست

3 گدایم و تو غنی ای جوان باده‌فروش زکاتی از همه خم‌ها که در خزانهٔ توست

4 ز خاک پای تو شد روشنم نظر که مرا سواد دیده چو گل میخ آستانهٔ توست

1 می آینه گون صاف و قدح آینه فام است جز عکس رخ یار درو دان که حرام است

2 چو ساقی مهوش قدحت عشوه‌کنان داشت تقوی چه حکایت بود و زهد کدام است؟

3 از آب می و دانه نقل است همانا مرغان نشاطم که به بزم آمده رام است

4 سر مستیم از دایره عقل برون کرد گویا که میم تا خط بیرونی جام است

1 هست در دیر آفتی هر دم به قصد جان مرا زنده بردن از سر کوی مغان نتوان مرا

2 خانه دل بود آبادان ز تقوی وه که ساخت عشوه های ساقی و سیل قدح ویران مرا

3 پرده زهدم چه سان پوشد که از آشوب می از گریبان هر دم افتد چاک تا دامان مرا

4 خرقه در هجر بتی شد رهن می بنگر که زد باده و عشق از لباس عافیت عریان مرا

1 زهی به خار مژه صد هزار زار ترا اسیر دو گل عارض دو صد هزار ترا

2 مباد جور خزان از بهار زیبایی چنین که تازه شد گلشن عذار ترا

3 دلا ز ناله مکن دعوی شکیبایی چو دوست جلوه نماید چه اختیار ترا

4 دوا به کلبه خمار جام گلرنگ است گهی چو غنچه کند محنت خمار ترا

1 کسیکه دل ز سر زلف مشکسای تو بست امید جان به لب لعل جانفزای تو بست

2 غریب کوی تو شد دل بپرس گه گاهش چرا که رخت سفر از وطن برای تو بست

3 نگر تموج خون خواست نقش بند ازل چه نقش هاست که بر لعل گون قبای تو بست

4 کشای چشم ترحم به سوی مقتولت که دیده از چمن دهر از جفای تو بست

1 ای خاک سر کوی تو گشتن هوس ما بر پای سگت بوسه زدن ملتمس ما

2 گر دم زدن ما بود از مهر تو چون صبح صد شام سیه روز شود از نفس ما

3 در بادیه شوق تو چون راحله بندیم؟ ذکر ملک آید ز فغان جرس ما

4 با نیش غم و جسم ضعیف آه برآریم سویت مگر این باد برد خار و خس ما

1 از تاب می دگر به سرم شعله در گرفت می باز سوز آتش ما را ز سر گرفت

2 اندر سفال میکده بود این مگر که دوش در کنج دیر مغبچه ام جام زر گرفت

3 یک جام تا به حشر بسم بود طرفه بین کز روی ناز و عربده جام دگر گرفت

4 هر کو چنین دو جان فنا زد ز بیخودی نارد بروز حشر سر از خاک برگرفت