غزلیات در دیوان اشعار فارسی امیرعلیشیر نوایی

1 می‌رود یار جدا زو کار بر من مشکل است داغ هجرم بر تن و نیش فراقم بر دل است

2 باده دور از وی کجا آرد نشاطم ای رفیق زانکه آب زندگی بی‌او چو زهر قاتل است

3 یا دلم را سوخته یا در گرفته از دلم جای آتش‌هاش در صحرا که در هر منزل است

4 هست آن خورشید زیبایی مرا عمر عزیز کی عجب باشد به رفتن گر چنین مستعجل است

1 ساقی مهوش ار دهد جام شراب ناب را به که سپهر داردم ساغر آفتاب را

2 چند شوم به میکده بیخود و همدمان برند مست کشان کشان سوی خانه من خراب را

3 ساقی گلعذار من گر ز رخت عرق چکد عطر می مراست بس بر مفشان گلاب را

4 زهر فراق می کشم وه چه عذاب باشد این در ته دوزخ غمت چند کشم عذاب را

1 رندان همه در کوی مغان گشته خرابت ای مغبچه شوخ چه مست است شرابت

2 لطف و کرمت تیر کشیدست به تنها ارباب وفا جان دهد از ناز و عتابت

3 هستی تو پری زانکه درآیی بدل و جان در آمدن خانه کسی نیست حجابت

4 پرسی که چو من نیست به خوبی مه و خورشید روشن بود ای ماه چو خورشید جوابت

1 دم نقد است مرا کوی مغان باغ بهشت می کوثر به کف مغبچه حور سرشت

2 لوح رخسار تو آمد سبقم روز ازل کلک قدرت چو سواد خط سبز تو نوشت

3 باده ده زانکه ز هر خانه سوی حق راهست اگر از گوشه مسجد و گر از کنج کنشت

4 گر فلک خاک مرا خشت کند نیز خوشست شاید از دور کند جا به سر خم آن خشت

1 گر آن ترک خطایی نوش سازد جام صهبا را نخست آرد سوی ما ترکتاز قتل و یغما را

2 رخش در نازکی بر باد داده صفحه گل را قدش در چابکی بر خاک شانده سرو رعنا را

3 به منع بوس آن لب چون دوصد تیرست از مژگان که در خاطر تو اند راه دادن این تمنا را؟

4 بهار عارضش را تازه گل‌های عجب بشکفت خدا را مدعی مانع مشو یکدم تماشا را

1 بیا که عرصه میخانه عشرت آبادست ز ساحتش خس اندوه رفته بر بادست

2 کتابه در عالیش این رقم کین در بآنکه از دو جهان رو نتافت نکشادست

3 ز تاق مرتفعش این صدا رسید به گوش «بیا که قصر امل سخت سست بنیادست »

4 به سوی مغبچه رندانش را خطاب که خیز «بیار باده که بنیاد عمر بر بادست »

1 جفا و جور توام بر دل است و لطف عنایت به شکر آن نتوانم ادا چه جای شکایت

2 پی صبوح شب تیره ره به میکده بردم مگر که همت پیر مغان نمود هدایت

3 ربود هوش دلم را به عشوه مستی ساقی چه می که گفتیش و ناچشیده کرد سرایت

4 شراب تلخ بسی خورده‌ام ز ساغر دوران ولیک جام می هجر مهلک است به غایت

1 سوزیم تا برفروزی روی آتشناک را ساز آتش گیره ی آن شعله این خاشاک را

2 از شکاف غنچه پنداری نمایان گشت گل گر ز چاک پهلویم بینی دل صد چاک را

3 گردسان خیزد زمین زان رو که در وقت خرام جان دهد رفتار چون آب حیاتت خاک را

4 حاجب قصرت گرم راند عجب نبود که نیست رسم ماندن پیش شه دیوانه بی باک را

1 گفتی برم دلت را جان هم فدات یارا گویم دلت نماند دل خود کجاست ما را

2 دل رفت و جان هم از پی در وجه مطرب و می این هردو لیک بی‌وی گو بزم ما میارا

3 ای رند لاابالی پیش از بلا ننالی عاشق به بی‌بلایی باید کشد بلا را

4 در تست گنج پنهان زانی به چشم ویران بین گرد خویش گردان این هفت اژدها را

1 نسیم صبح بگو آن نهال رعنا را که باغ عمر خزان دیده از تو شد ما را

2 به یک قدح که کشیدی ز آب آتش رنگ چه آتشی که زدی عاشقان شیدا را

3 شدم به زهد قوی غره و ندانستم که روزی عشق به عجز افکند توانا را

4 تو ای جوان که شکیبا ز خیل عشاقی ترحمی بکن این پیر ناشکیبا را