نه هوای باغ سازد نه از بابافغانی شیرازی غزل 25
1. نه هوای باغ سازد نه کنار کشت ما را
تو بهر کجا که باشی بود آن بهشت ما را
چشم از دو جهان دوخت از بابافغانی شیرازی غزل 26
1. چشم از دو جهان دوخت تماشای تو ما را
کرد از همه بیزار تمنای تو ما را
صبحست و جلوه داده از بابافغانی شیرازی غزل 27
1. صبحست و جلوه داده مستان پیاله‌ها را
روی از نشاط خندان، گل‌ها و لاله‌ها را
آنم که سر نمیکشم از از بابافغانی شیرازی غزل 28
1. آنم که سر نمیکشم از خنجر بلا
دارم زعشق روی تو سر در سر بلا
در طاعت و عشرت بقرارست از بابافغانی شیرازی غزل 29
1. در طاعت و عشرت بقرارست دل ما
هر جا که رود همره یارست دل ما
که برفروخت بمی چهره از بابافغانی شیرازی غزل 30
1. که برفروخت بمی چهره آفتاب مرا
که ساخت تیز بر آتش دل کباب مرا
بسوی من نظر مهر نیست از بابافغانی شیرازی غزل 31
1. بسوی من نظر مهر نیست ماه مرا
هنوز آن غرورست کج کلاه مرا
ساقیا بیدار گردان از بابافغانی شیرازی غزل 32
1. ساقیا بیدار گردان چشم خواب آلوده را
باده نوش و نقل کن دلهای خون پالوده را
آنکه بتیزی زبان نرم از بابافغانی شیرازی غزل 33
1. آنکه بتیزی زبان نرم کند ادیب را
نیست گناه اگر کشد عاشق بی نصیب را
بد نمیآید هلاک دوستان از بابافغانی شیرازی غزل 34
1. بد نمیآید هلاک دوستان خوب مرا
ذره یی میل محابا نیست محبوب مرا
وبال گشت گل باده بر از بابافغانی شیرازی غزل 35
1. وبال گشت گل باده بر پلاس مرا
که هر که دید بدی گفت در لباس مرا
گر به شمشیر جفا پاره از بابافغانی شیرازی غزل 36
1. گر به شمشیر جفا پاره کنی سینهٔ ما
همچنان مهر تو ورزد دل بی‌کینهٔ ما