غزلیات در دیوان اشعار بابافغانی شیرازی

1 شکسته شد دل و شادست جان خستهٔ ما که یار نیست جدا از دل شکستهٔ ما

2 چو روز حشر برآریم سر ز خواب اجل به روی دوست شود باز چشم بستهٔ ما

3 نشست آتش دل چهره برفروز ای شمع بود که شعله کشد آتش نشستهٔ ما

4 رمید خواب خوش از چشم ما کجاست خیال که آرمیده شود چشم خواب جستهٔ ما

1 در مستان زدم تا حال هشیاران شود پیدا نهفتم قدر خود تا قیمت یاران شود پیدا

2 فلک ای کاش بردارد ز روی کارها پرده که نقد زاهدان و جنس میخواران شود پیدا

3 ز سیل فتنه چون در ورطه افتد زورق هستی در آن طوفان سرانجام سبکباران شود پیدا

4 هوای ذره پروردن ندارد آفتاب من که استعداد هر یک زین هواداران شود پیدا

1 طبیبم دید و درمانم ندانست دوای درد پنهانم ندانست

2 بوصلم مژده داد اخترشناسی ولیکن آفت جانم ندانست

3 چه آتش بود رو آورد در من که دامان و گریبانم ندانست

4 که می گوید که حاسد چون ترا دید بران لب جای دندانم ندانست

1 دارد زبون بتیغ زبان طعنه گو مرا بستان بخیر ای اجل از دست او مرا

2 یا رب چه کینه داشت بمن دشمنی که او شد رهنمون بدیدن آن کینه جو مرا

3 از بخت شور و تلخی عمرم خبر نداشت آن کز خدای خواست بصد آرزو مرا

4 آید همان شکست زسنگ ملامتم دوران اگر کند گل و سازد سبو مرا

1 گواه حال مستی بمکتب چشم پر خوابت فروغ مجلس می گشت نور طاق محرابت

2 چه شیرینیست در نازت که در هر کوچه شیرینی بدندان لب گزد هر دم ز شوق شکر نابت

3 چنان مستم که شمع از شخص و شخص از سایه نشناسم اگر ناگه دچار افتم شبی در گشت مهتابت

4 مدامت وقت خوش باد ای حدیثت نقل هر مجلس که روز از روز خوشتر می شود بادام و عنابت

1 دهی حیات ابد این دم از تو نیست عجب به یک کرشمه کشی این هم از تو نیست عجب

2 ز من که سوخته ام عیش و خرمی عجبست تو شادزی که دل خرم از تو نیست عجب

3 هزار بار نمک بر جراحتم زده یی یکی اگر بنهی مرهم از تو نیست عجب

4 دگر ز خون شهیدان عشق طوفانست چنین هزار درین عالم از تو نیست عجب

1 آنکه از لوح جفا نوک قلم باز گرفت زین دعا گوی چرا لطف و کرم باز گرفت

2 مژده ی مهر و وفا می دهم یار مدام خود ندیدم که دمی جور و ستم باز گرفت

3 حال آن خسته چه باشد که طبیبش بعلاج خواست صدره بنهد پیش، قدم باز گرفت

4 من همانروز ببستم نظر از آب حیات که فلک درد می از ساغر جم باز گرفت

1 زبسکه داشتی ای گل همیشه خوار مرا نماند پیش کسان هیچ اعتبار مرا

2 بسی امید بدل داشتم چو روی تو دید زدست رفت و نیامد بهیچ کار مرا

3 عجب اگر نروم از میان که مجنون دوش بخواب آمد و بگرفت در کنار مرا

4 هنوز سوزدم از داغ آرزوی تو دل گهی که لاله دمد از سر مزار مرا

1 تازگیی که شد ز می آن رخ همچو لاله را تازه کند به یک نفس داغ هزارساله را

2 کشتهٔ دیرساله را زنده کند به جرعه‌ای چاشنیی که می‌دهد می ز لبت پیاله را

3 پیش تو سرو و لاله را جلوهٔ نازکی رسد خیز و به عشوه حلقه کن بر گل تر کلاله را

4 هر قدمی که می‌نهی روز شکار بر زمین سرمهٔ ناز می‌کشد گرد رهت غزاله را

1 ای زابروی تو هر سو فتنه در محراب‌ها فتنه را از چشم جادوی تو در سر خواب‌ها

2 عارضت آبست و لب آب دگر از تاب می من چنین لب تشنه، وه چون بگذرم زین آب‌ها

3 نگسلم زان جعد مشکین گرچه در چنگ بلا دارم از دست غمت در رشتهٔ جان تاب‌ها

4 مطربان بزم عشقت را زسوز عاشقان گشته آتش باز بر رگ‌های جان مضراب‌ها