بهر گلشن که بینم مبتلایی رو نهم آنجا از بابافغانی غزل 13
1. بهر گلشن که بینم مبتلایی رو نهم آنجا
ز داغش آتشی افروزم و پهلو نهم آنجا
که تنگ دوخت عفی الله قبای تنگ ترا از بابافغانی غزل 14
1. که تنگ دوخت عفی الله قبای تنگ ترا
که داد زیب دگر سرو لاله رنگ ترا
شد باز دیده بر رخ نیکوی او مرا از بابافغانی غزل 15
1. شد باز دیده بر رخ نیکوی او مرا
گلها شکفت در چمن کوی او مرا
درین چمن چه گلی باز شد به منزل ما از بابافغانی غزل 16
1. درین چمن چه گلی باز شد به منزل ما
کز آن به باد فنا رفت غنچهٔ دل ما
منور ساختی ای شمع خوبان محفل ما را از بابافغانی غزل 17
1. منور ساختی ای شمع خوبان محفل ما را
فروغ مطلع خورشید دادی منزل ما را
برون خرام و قدم نه رکاب زرین را از بابافغانی غزل 18
1. برون خرام و قدم نه رکاب زرین را
نگارخانه ی چین ساز خانه ی زین را
وای که تلخ شد دوا، بر دل پرگزند ما از بابافغانی غزل 19
1. وای که تلخ شد دوا، بر دل پرگزند ما
مرگ بود نه زندگی، داروی سودمند ما
زبسکه داشتی ای گل همیشه خوار مرا از بابافغانی غزل 20
1. زبسکه داشتی ای گل همیشه خوار مرا
نماند پیش کسان هیچ اعتبار مرا
عشقت مدام خون جگر میدهد مرا از بابافغانی غزل 21
1. عشقت مدام خون جگر میدهد مرا
دردی نرفته درد دگر میدهد مرا
نظر بغیر نباشد اسیر بند ترا از بابافغانی غزل 22
1. نظر بغیر نباشد اسیر بند ترا
بناز کس نکشد دل نیازمند ترا
بهر سرچشمه کان آرام جان زد خرگهی آنجا از بابافغانی غزل 23
1. بهر سرچشمه کان آرام جان زد خرگهی آنجا
بعشرت با می و معشوق بنشیند مهی آنجا
عرضه مده بدور گل ساغر لاله گون مرا از بابافغانی غزل 24
1. عرضه مده بدور گل ساغر لاله گون مرا
کزمی و گل نمیرسد فایده جز جنون مرا