رباعیات در دیوان اشعار عراقی

1 یک عالم از آب و گل بپرداخته‌اند خود را به میان ما در انداخته‌اند

2 خود گویند راز و خود می‌شنوند زین آب و گلی بهانه بر ساخته‌اند

1 در سابقه چون قرار عالم دادند مانا که نه بر مراد آدم دادند

2 زان قاعده و قرار، کان دور افتاد نی بیش به کس دهند و نی کم دادند

1 زان پیش که این چرخ معلا کردند وز آب و گل این نقش معما کردند

2 جامی ز می عشق تو بر ما کردند صبر و خرد ما همه یغما کردند

1 بی روی تو عاشقت رخ گل چه کند؟ بی بوی خوشت به بوی سنبل چه کند؟

2 آن کس که ز جام عشق تو سرمست است انصاف بده، به مستی مل چه کند؟

1 هر کتب خرد، که هست، اگر برخوانند در پردهٔ اسرار شدن نتوانند

2 صندوقچهٔ سر قدم بس عجب است در بند و گشادش همه سرگردانند

1 قومی هستند، کز کله موزه کنند قومی دیگر، که روزه هر روزه کنند

2 قومی دگرند ازین عجب‌تر ما را هر شب به فلک روند و دریوزه کنند

1 در کوی تو عاشقان درآیند و روند خون جگر از دیده گشایند و روند

2 ما بر در تو چو خاک ماندیم مقیم ورنه دگران چو باد آیند و روند

1 ملک دو جهان را به طلبکار دهند وین سود و زیان را به خریدار دهند

2 بویی که صبا ز کوی جانان آورد وقت سحر آن را به من زار دهند

1 دل جز به دو زلف مشکبارش ندهند جان جز به دو لعل آبدارش ندهند

2 در بارگه وصل، جلالش می‌گفت: این سر که نه عاشق است بارش ندهند

1 در بند گره‌گشای می‌باید بود ره گم شده، رهنمای می‌باید بود

2 یک سال و هزار سال می‌باید زیست یک جای و هزار جای می‌باید بود