رباعیات در دیوان اشعار عراقی

1 در عشق تو بی‌تو چون توان زیست؟ بگو و آرام دلم جز تو دگر کیست؟ بگو

2 با مات خود این دشمنی از بهر چه خاست؟ جز دوستی تو جرم ما چیست؟ بگو

1 دارم دلکی به تیغ هجران خسته از یار جدا و با غمش پیوسته

2 آیا بود آنکه بار دیگر بینم با یار نشسته و ز غم وارسته؟

1 چندن که خم باده‌پرست است بده چندان که در توبه نبسته است بده

2 تا این قفس جسم مرا طوطی عمر در هم نشکسته است و نجسته است بده

1 دل در طلب دنیی دون هیچ منه بر دل غم او کم و فزون هیچ منه

2 خواهی که به بارگاه شاهی برسی از کوی طلب پای برون هیچ منه

1 آنم که توام ز خاک برداشته‌ای نقشم به مراد خویش بنگاشته‌ای

2 کارم به مراد خود چو نگذاشته‌ای می‌رویم از آن‌سان که توام کاشته‌ای

1 ای لطف تو دستگیر هر بی‌سر و پای احسان تو پایمرد هر شاه و گدای

2 من لولیکم، گدای بی‌برگ و نوای لولی گدای را عطایی فرمای

1 پیری بدر آمد ز خرابات فنای در گوش دلم گفت که: ای شیفته رای

2 گر می‌طلبی بقای جاوید مباش بی‌بادهٔ روشن اندرین تیره‌سرای

1 عشقی نبود چو عشق لولی و گدای افگنده کلاه از سر و نعلین از پای

2 پا بر سر جان نهاده، دل کرده فدای بگذاشته از بهر یکی هر دو سرای

1 عیشی نبود چو عیش لولی و گدای او را نه خرد، نه ننگ و نه خانه، نه جای

2 اندر ره عشق می‌دود بی‌سر و پای مشغول یکی و فارغ از هر دو سرای

1 نی بر سر کوی تو دلم یافته جای نی در حرم وصل نهاده جان پای

2 سرگشته چنین چند دوم گرد جهان؟ ای راه‌نما، مرا به خود راه‌نمای