رباعیات در دیوان اشعار عراقی

1 حاشا! که کند دل به دگر جا منزل او را ز رخ که گردد از عشق خجل

2 گردیده به کس در نگرد عیبی نیست کو شاهد دیده است و او شاهد دل

1 خاک سر کوی آن بت مشکین خال می‌بوسیدم شبی به امید وصال

2 پنهان ز رقیب آمد و در گوشم گفت: می‌خور غم ما و خاک بر لب میمال

1 در کوی خرابات نه نو آمده‌ام یاری دارم ز بهر او آمده‌ام

2 گر یار مرا کوزه‌کشی فرماید من هم به کشیدن سبو آمده‌ام

1 ای جان و جهان، تو را ز جان می‌طلبم سرگشته تو را گرد جهان می‌طلبم

2 تو در دل من نشسته‌ای فارغ و من از تو ز جهانیان نشان می‌طلبم

1 عمری است که در کوی خرابی رفتم در راه خطا و ناصوابی رفتم

2 کار من سر بسر پریشان شده را دریاب، که گر تو درنیابی رفتم

1 ای یار رخ تو کرده هر دم شادم یک دم رخ تو نمی‌رود از یادم

2 با یاد تو، ای دوست، همی بودم خوش زاندم که ز نزدیک تو دور افتادم

1 آن وصل تو باز، آرزو می‌کندم گفتن به تو راز، آرزو می‌کندم

2 خفتن ببرت به ناز تا روز سپید شب‌های دراز، آرزو می‌کندم

1 بی روی تو، ای دوست، به جان در خطرم در من نظری کن، که ز هر بد بترم

2 جانا، تو بیک بارگی از من بمبر کز لطف تو من امید هرگز نبرم

1 دل نزد تو است، اگر چه دوری ز برم جویای توام، اگر نپرسی خبرم

2 خالی نشود خیالت از چشم ترم در کوزه تو را بینم اگر آب خورم

1 دل پیشکش نرگس مستت آرم جان تحفهٔ آن زلف چو شستت آرم

2 سرگردانم ز هجر، معلومم نیست در پای که افتم که به دستت آرم؟